Adabiyot ixlosmandi

Maksirnichning havasini, hatto hasadini keltirayotgani 
endi uning o'ziga g'alati tuyuldi. «Avtobus bizni olmay, 
to‘xtamay otib ketayotgani, ehtimol, ichkaridagilarning 
ko'pini xursand qilayotgandir? - oÿladi u. - To'gVi-da, 
biz chiqsak, ularga joy oz qoladi, noqulaylik ko'payadi. 
Boya men o‘zim ham trolleybusda ketayotib xuddi shu- 
ni his qilmaganmidim? To'xtamay otganimizdan su- 
yunmaganmidim? Buncha odam yeming tagidan qay- 
nab chiqayotiptimi deyman?»
- Qiziq! - dedi u Roziyaga qarab Yolovchi ko'paygan 
sari odam odamga xalaqit beradigan bir to'siqqa o'x- 
shab ko‘rinadi-ya!
- Kim biladi! - deb Roziya aniq javob bermadi. Har 
holda uning betoqat bolayotgani bilinmas edi. «O'rga- 
nib qolgan, bundan tashqari hali yosh-da, - o^ylandi 
Maksimich. - Yoshlikda odam uncha-muncha noqu- 
laylikni pisand qilmaydi».
- Roziya, siz boya shahringizda aholi ko'pligini 
talddlab, «uch yilda muncha oshdi» degan edingizmi? 
Biroq odamlaming katta shaharlarga bu qadar ko'p 
to'planishib yashashi yaxshimikan? Xususan, Tosh- 
kentga o^shagan issiq iqlimli shaharda...
Roziya qandaydir jiddiy va ma’yus bir ohang bilan:
- Bu hammasi bizga bogüq emas-da, nima qilaylik,
- dedi.
- Yo‘q, ayting-chi, nahotki bu masala hech otylan- 
tirmaydi?
- Meni o‘ylantirganda ham... - deb Roziya bir zum 
tobrtab oldi-da, gapni awalgi mavzuga burdi: - Siz... 
umuman miqdorga unchalik ahamiyat bermagan 
edingiz-ku? Siz uchun sifat muhimroq emasmidi?
Maksirnichning boyagi dalilini Roziya uning o'ziga 
qarshi nozik yol bilan ishlatgani allanechuk zavqli tu- 
yuldi. Maksimich kuldi-da, yolga qaradi: