Adabiyot ixlosmandi

va lola bargini eslatuvchi nafislik bor. Yuzi goh sokin 
bir zavqdan, goh sirli bir ehtirosdan nurlanib ketadi. 
Maksimich uni gapga solib qo'yib, husniga yaxshilab 
qarab olgisi keldi.
- Bundan ikki jdlgina oldin mana shu yerlarda dah- 
shatli zilzila bolib otganini hozir tasaw ur qilish qiyin. 
O'shanda siz ham chodirda yashaganmidingiz?
- Yo‘q, bizga chodir yetmagan. O'shanda biz...
Roziya hovlida choyshab tutib yashaganlarini ay-
tib bermoqchi edi. Avtobusga xaloyiq yopirilib kirdi-yu, 
Maksimichni oidinga surib ketdi. Avtobus shahar mar- 
kaziga kirib kelgan sari yolovchi ko'payar, odamlar ich- 
kariga sig“may eshiklarda osilib borar, haydovchi eshikni 
yopolmay ustma-ust signal berar edi. Birovning yelkasi, 
birovning oyoq-qollari, birovning boshi, yana birovning

---

poxol shlyapasi Roziya bilan Maksimichning orasiga 
tushib, suhbatini davom etkazgani qoÿmadi. Ular shu 
ahvolda xiyobonga kelib, avtobusdan tushishdi.
2
Maksimichning qolidagi pidjagi g'ijimlangan, o‘zi 
terlab, bugViqib ketgan edi.
- Yengil mashinada yayrab kelayotgan edingiz, av- 
tobusga tushganingizdan afsus qilayotgandirsiz, Illa­
rion Maksimilianovich?
Roziya hamrohining ko'nglini kotargisi kelib, uning 
nomini ataylab toliq aytdi. Maksimich buni sezib, 
minnatdorona kulimsiradi.
- Agar yolg'iz bolsam, afsus qilishim mumkin edi, 
Roziya.
- Mashinadagi hamrohlaringiz yaxshi odamlar edi.
- To'g'ri, ular juda ham mehmondo'st kishilar ekan. 
Bir daqiqa e’tiborsiz qoldirishmaydi. Nima istasangiz, 
muhayyo qilishadi. Mening bugungi istagim mezbon-