Adabiyot ixlosmandi

- Maqtovingiz uchun rahmat. Biroq Parij bizga juda 
uzoq. Biz hozir mana shu Toshkentda munosib bolish 
harakatidamiz.
Maksimich ham kulib, Roziyaga m a’noli ko‘z tash- 
lab oldi.
- Ha, Toshkentga oid harakatlaringizdan xabar- 
dormiz.
Sattor Roziyaga savol nazari bilan qaradi. Shunda 
Roziya Maksimichning Toshkentga nima ish bilan kel- 
ganini, hozir nima maqsadda shahar aylanganlarini 
goh jiddiy turib, goh kulib hikoya qila boshladi.
Bu orada taksi sabrsizlanib bir-ikki marta dudutladi.
- Mashinaga javob beraylil:, biz bilan birga dam 
oling, - dedi Sattor Maksimichga. Ammo u ham, Ro­
ziya ham, bu Anhor boñiga faqat bir-birlarini deb kel- 
ganliklari, ikkovining faqat bir-biriga atalgan rozlari 
borligi shundoqqina bilinib turardi.
- Jonim bilan edi-yu, - deb, Maksimich chap ko“kra- 
gini ushlab qo'ydi: - Lekin yurak sanchyapti. Bugun 
ko‘p yurdim. Yosh ham anchaga borib qolgan-da. 
Endi borib yotib dam olishim kerak. Roziya, men siz- 
dan juda minnatdorman. Mana, bizning manzil, agar 
Moskvaga yollaringiz tushsa, marhamat!
Maksimich cho'ntagidan bir tomoniga ruscha, ik- 
kinchi tomoniga inglizcha yozilgan vizit kartochkasi- 
ni oldi. U chet ellarga ham borib ishlagan, Moskvada 
ham chet elliklami ko‘p qabul qiladigan mutaxassis- 
lardan edi. Vizit kartochkasi ajnabiylarga moljallab 
bostirilgan bolsa-da, Maksimich uni qulayligi uchun 
o‘z odamlarimiz orasida ham ishlatar edi. U kartoch- 
kasini Roziyaga uzatmoqchi bolganda bir narsani se- 
zib qoldi: Roziya astoydil xursand bolishi uchun buni 
yigitga berishi kerak edi.
- Marhamat, kollega, - deb Maksimich kartochkani 
Sattorga berdi. - Ikkovlaringiz uchun mening eshigim 
hamisha ochiq.
Maksimich xayrlashib, taksiga chiqdi.