Adabiyot ixlosmandi

ni, changni, havoning dimligini mutlaqo sezmaydi.
Chilonzorga yetib avtobusdan tushganlarida Mak­
simich unga:
- Rosa xayolga cho'mib ketdingiz-a? - dedi.
- Ha, - deb Roziya iymanib kulimsiradi-da, hushini 
yiglb oldi: - Xo‘sh, Illarion Maksimilianovich, fikringiz 
qalay?
Maksimich biri-birini to'sgan ko‘p qavatli uylarga, 
kinoteatr peshtoqida to'pponcha o'qtalib turgan yigit- 
ning kattakon rangdor suratiga, ichi - tashi odamga 
tolgan ojmavand magazinga ko‘z yugurtirdi. So'ng ne- 
gadir qolidagi pidjagiga qaradi. Pidjak kela-kelguncha 
g'ijimlanib lattaga aylanib qolgan, ter va chang tega- 
verib bir-ikki soat ichida butunlay eskirib ketganga 
o'xshar edi. Maksimich boshini ko'tarib Roziyaga ko‘z 
tashladi va unga yoqadigan gap aytgisi keldi.
- Haqiqatan... og‘ir marshrut ekan.
- Aytmadimmi! Agar metro bo Isa, shu yolni o‘n ba- 
robar tez, o‘n barobar oson bosib o‘tarmidik, yo‘qmi?

---

22 
,________Pirimqul Qodirov
- Ehtimol, shundaydir. Ammo siz bir narsani unut- 
mang, Roziya. Toshkentda metro bo lish-bolmasligini 
menga o'xshagan bitta-ikkita odam hal qilolmaydi.
- To‘g‘ri-yu lekin men ishning sizga bogliq qismini 
aytmoqchiman-da.
Maksimich Roziya bilan ish to‘g‘rida gapirishga 
endi uncha hushi yo'qday ko‘rindi.
- Menga bogliq qismi bo'yicha hozir, albatta, m alum  
bir tasaw ur hosil boldi, - dedi u loqayd tovush bilan. 
Roziya esa, aksincha, sho'x tovush bilan gapirdi:
- Tasawuringiz toliqroq boüshi uchun yettinchi 
tramvayga yoki o*ttiz sakkizinchi avtobusga tushib, 
Talabalar shaharchasiga ham borish kerak edi-ya!