Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ) – дўқ,пўписа. Абақламақ

қәтәп I (Хўж.) ‒ дарёнинг тез оқадиган ирмоғи.
қәтәп II ‒ 1. туя эгарини туяга бириктириб турадиган иккита ёғоч; 2. кўч. м. рўпарада қаққайиб турган бирор нарса.
қыдырышма ‒ сайр, томоша.
қызылқурт (Хўж., Қ. чоқ) ‒ зоол. чувалчанг.
қызылсув ‒ 1. Муз устига чиққан сув; 2. қишда суғориш учун ишлатиладиган сув.
қызылча (Манғ., Хўж.) ‒ мед. қизамик.
қызма ‒ қизувчан, сержаҳл, жиззаки: қызма адам минән қызышма (Қ. чоқ).
қый (Қ. бой) ‒ гўнг устидаги шиллиқ.
қыйав ‒ пўстин теварагига тутиладиган тери жияк.
қыйаматлық ‒ тутинган: қыйаматлық апам (Манғ.).
қыйар (Хўж., Бер.) ‒ бодринг: атызды қара, қыйар барчығар (Хўж.).
қыйарман-чыйарман болмоқ (Хўж.) ‒ қуйиб-ёнмок.
қыйқаң ‒ бетайин, бебурд: шу қыйқаŋ иш питирәмә? (Манғ.).
қыймай ‒ вет. қўй кумолоғидан ишланган, чорва молларидаги айрим яра-чақаларни даволайдиган суюқлик (Қ. чоқ).
қыйра ‒ бўйра: базарға қыйра аз чушкән охшыйды (Бер.).
қыйры ‒ чети, охири: учыда йоқ, қыйрыда йоқ (Манғ.).
қыйтақ (Хўж.) ~ қыйтық (Манғ.) ‒ кичик бир бўлак (ер).
қыйтар ‒ ғилай: бийчара Аллаш қыйтар (Манғ.).
қыйшаŋқы (Хўж., Қўнғ.) ‒ икки юзламачи.
қылав ‒ вет. қорамоллар тили устига чиқадиган қизил бўртиқ ‒ яра.
қылджилли (Манғ.) ‒ жуда кичик варрак.
қылыч I ‒ кўч. м. арава кегайларининг бошини бирлаштирувчи ёғоч.
қылыч II (Тўртк., Бер., Манғ.) ‒ ярғин (ҳайвонлар ярғини).
қылқавқмақ (Хўж.) ‒ меҳр қўймоқ.
қылмойын (Манғ., Бер., Хўж.) ‒ нозик бўйин.
қылқа тон (Қўнғ.) ‒ эчки терисидан тикилган тўн.
қылчык ‒қилтанақ, қилтиқ: дамақында қылчық қалмасын (Тўртк.).
қыŋғыр (Манғ., Бер.) ~ қыŋғыр (Хўж.) ‒ қайсар, ўжар.
қыŋрақ (Хўж.) эск. ‒ пичоқ (қинга солиб юриладиган пичоқ).
қыран ‒ забардаст, бақувват: джигит қырқта қыран болады (Б. том)