Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ) – дўқ,пўписа. Абақламақ

Алағайым III – юрак ўйноғи: джурəгим алағайым боп турыпты (Қ.чоқ).
Алағайым IV – ҳаво бузилиши,ҳавонинг айниб туриши.
Алакəсəк (Хўж., Манғ.) – суғорилаётганда сув текис тўлмасдан кесаклари кўриниб турган пайкал.
Алақыйқас – олағовур,қий-чув,тўс-тўполон: ийт ийəсин,пышық бийкəсин билмийди,алақыйқас боп кетти (Манғ.).
Алақчын – 1.ўтов ўртасида ўт ёқиладиган (тўртбурчак шаклида ёғочдан ишланган,атрофда одамлар ўтирадиган) жой;2.ўчоқ олди.
Алан//аланI– 1.ангиз (ҳосили йиғиштириб олинган ер) : джазлық алаŋға малды джибəр (Хўж., Манғ.) яланглик.
Алан//аланII – сув оқмайдиган эски ариқ ўрни.
Аланғап (Тўртк.,Бер.) – яланглик.
Алапасырды – олағовур,тўполон,қий-чув,шовқин-сурон.
Алапота – бот.семиз ўт:тырмыджақ,қылбой,алапота дегəн отлардан гѳммəгə салып джийдилəр,дым мазалы болады (Қ.чоқ.).
Аларман – олувчи,оладиган шахс;харидор.
Аласалмық//арасалмық – пайт,фурсат,бир лаҳза,бир зум,кўз очиб юмгунча: шу аласалмықта бир қойды кѳтəргəн (Бер.).
Ала сур – сур қоракўлнинг энг паст тури.
Алатав (Хўж.,Қўнғ.) – пўстин этагига тутилган чит жияк.
Алахəммə - кузги қовун,қишда сақланади,пўчоғи қалин,ранги сариқ,шакли юмалоқ-узун,катта(30-35 кг) қовун.
Алача (Бер.,Тўртк.,Манғ.) алаша (Қўнғ.) – жун ва пахта иплари аралаштириб тўқилган палак.
Алаша (Бер., Қўнғ.) – зотли от билан оддий байталдан пайдо бўлган бўлган бўйи пакана от.
Алəккə - ёзги қовун,гурбакнинг бир хил нави,ранги кўкимтир,мағзи серсув,юмшоқ,оғирлиги 5-6 кг гача борадиган қовун.
Албырамақ//алвырамақ – 1.довдирамоқ;саросимага тушмоқ:келин келди деп албыраған,бурунлари салбыраған,қайненəсинə бир салам (Б.боз.); 2.алаҳламоқ.
Алғəрəз//əлғəрəз (Хўж., Манғ.,Бер.) – фолк,хуллас,ниҳоят; шундай қилиб:алғəрəз,йигит шол начарға уйлəниб,мурат мақсатына йетəди (Бер.).
Алданчық – овунчоқ;балалы бопты,яхшы болды,вѳзинə алданчық (Манғ.).