Аба (Хўж.) – она: абам джоқ,иштə. Абай (Хўж.,Қўнғ.,Манғ) – дўқ,пўписа. Абақламақ

кѳбаша//кѳбинəсə (Қўнғ, Бер.) ~ кѳбинə (Бер.) – кўпинча.
кѳгəвин (Манғ.) ~ кѳгəйин (Бер.) қ. Гѳгейин
кѳгəрчин (Б,боз.) – каптар.
кѳгичəк болмоқ (Манғ., Хўж.) – нихоятда оч қолмоқ.
кѳзабаға (Хўж., Қўнғ., Манғ.) – бекорга , бекордан – бекорга, жўрттага, хўжа кўрсинга.
Кѳзилдирик//кѳзлик – кўзёпқич (ғалла янчганда ва б. ишларда от, туя, эшак кўзини боғлайдиган мато ёки кигиз парчаси. )
кѳзли болмақ – кўрбўлиб қолмоқ ; атамызам кѳзли боп қалды (Хўж.)
кѳйлəгйет – ниҳоятда ориқ (одам ): савма? - ҳəйтəвир, кѳйлəгйети бар (Хўж.)
кѳйлəкчə - (Бер.) – терлик устидан солинадиган, юнгдан тўқилган, ипак сачоқли от ёпиғи.
кѳк – фольк. осмон : атты айасаŋ йергə қаратады, қушты айасаŋ кѳккə қаратады (Бер).
кѳк буврыл – (Бер., Манғ., Хўж.) ~ кѳк бу:рат (Тўртк.) – кўк рангли, нуқта-нуқта оқлари бўлган от.
кѳк деŋгиз (Бер.) - фольк. орол денгизи
кѳкиртмə пиллə - (Манғ.) – эгиз пилла; йирик, яхши пилла.
кѳк қулақ – бот. Отқулоқ.
кѳклəмəк (Манғ.) – 1.эск. тўйиб овқат емоқ; 2.кўкат емоқ.
кѳксав – (Хўж., Қўнғ.) – мед. Сил касаллиги.
кѳксиŋир (Бер.) – эрта кўкламда эндигина семира бошлаган қўй.
кѳкташ – нашатирь
кѳкчə I – пўчоғи юпқа, мағизи қизил рангли, энига қараганда узунроқ кичик қовун.
кѳкчə II – пилла қуртининг биринчи уйқуга кетган даври.
кѳкчи (Манғ) – маҳсига чармбезак солувчи уста.
кѳлəгирлəмəк (Манғ.) – соя қилмоқ, паналамоқ.
кѳлəŋкə (Хўж, Қўнғ.) – соя:аз-маз кѳлəŋкəдə отырыйқ. (Хўж.)
кѳлəт (Тўртк., Хўж.) – кўлмак, халқоб: сыйырды кѳлəткə байла (Хўж.).
кѳлик // кѳлүк – 1. От-улов, транспорт; 2. Иш ҳайвонлари: қара кѳлик – қўшга қўшиладиган ҳўкиз.
кѳлча – пол (атрофига марза тортилган 500кв.м катталикдаги экин майдони): үч кѳлчə тары эктик (Манғ.).