А д а б и й портрет абдуғафур расулов озод шарафиддинов

дами 
— қайси миллий адабиёт вакили ҳақида 
гапирмасин, ўзининг ўзбек адабиёти вакили, 
шу адабиёт манфаатини кўзлаб иш юритаёт- 
ганини унутмайди. Аниқроғи, у ўз қаҳрамон- 
лари фаолиятини иложи борича ўзбек ада- 
биёти билан боғлиқликда тасвирлашга инти- 
лади. 
Унинг 
диққатидан 
А. 
Сурковнинг 
Самарқанднинг 2500 йиллиги 
тантанасида 
иштирокидан тортиб, Л . Леоновнинг Катта- 
қўрғон сув омбори ҳақидаги «Бахт кўли» 
очеркигача, Берди Қербобоев ва Мирзо Тур- 
сунзоданинг 
Узбекистон 
билан 
қадимдан 
танишлигидан тортиб, Павло Тичина ижоди- 
даги халқлар дўстлиги мавзусигача четда 
қолмайди.
«Яловбардорлар» тўпламидаги 
очерклар 
ҳақида гап борар экан, яна икки хусусиятни 
алоҳида таъкидлаш жоиз. Муаллиф барча 
очеркларида асрга тенгдош, бир касбдаги кн- 
шилар ҳақида фикр юритади. Бу, бир томон- 
дан, очеркист вазифасини бир оз енгиллаш- 
тиради. Очеркларнинг деярли барча қаҳра- 
монлари 
Октябрь 
инқилоби 
арафасидаги 
машаққатли турмушни 
татиб 
кўрганлар: 
қашшоқлик, огир меҳнат, ижод қилиш, асарни 
чоп этиш мураккабликларини ҳис қилганлар. 
Инқилобдан кейин янги давр очерк қаҳра- 
монларини улуғлади, уларга ижод қилиш, 
янгиликлар яратиш, социалистик ижтимонй 
муносабатларнинг кашшофлари бўлиш имко- 
нини берди. Истаганча меҳнат, ижод қилиш, 
янгиликлар 
яратиш, 
муҳими, ўз 
меҳнати 
қадрланаётганини ҳис қилиш — улкан ннсоний