2-Мавзу: Диний қадриятлар ва ислом маънавиятининг тикланиши

Ресекуляризация Ўзбекистон истиқболи учун қуйидаги аҳамиятга эга.

1.Дин ва давлат,дин вашахс,дин ва жамият ўртасида миллий ривожланиш ғояси атрофида бирлашиш, уйғунлашиш тенденциясининг шаклланувига олиб келади.

2.Кўп миллатли ва кўп конфессияли Ўзбекистон шароитида динлараро ва миллатлараро ҳамжиҳатлик,бағрикенглик ва дўстликни мустаҳкамлайди.

3.Дунёвийликнинг динийликка нисбатан устуворлигини таъминлашга

ҳизмат қилади.

Ресекуляризация ҳодисасини чуқурроқ англамоқ учун миллий онг ва миллий ўзликни англаш концептуал парадигмасига мурожаат қилиш лозим бўлади.Чунки ресекуляризация том маънода динга нисбатан мавжуд бўлган собиқ расмий муносабатни туб ислоҳ қилиш ,миллий онгнинг уйғониши, ўзини ўзи англаш (тарихий, ижтимоий,сиёсий,ахлоқий, ҳуқуқий,маданий,диний ),мустақиллик билан боғлиқ. Ўзбекистонда бугунги кунда кечаётган динга нисбатан жараёнлар айнан ресекуляризация жараëнларидир. Буни янада чуқурроқ англаш учун собиқ шўро секуляр сиёсатига мурожат қилиш кифоя. Октябрь инқилобидан кейиноқ, 1918 йилда “Ер тўғрисида”ги декрет билан бир қаторда советлар томонидан “Динни давлатдан ва мактабни черковдан ажратиш тўғрисида” декрет қабул қилинди ва натижада динни ижтимоий ҳаётдан батамом суриб чиқаришга қаратилган қатағон сиёсати бошланган эди. Бундай сиёсат секуляризм эмас, балки атеизм сиёсати эди.

Ресекуляризация сиёсатида эса дин ва диний ташкилотлар ижтимоий-маданий ҳаётда бошқа жамоат ташкилотлари билан тенг ҳуқуқли иштирок этадилар. Конституцияга биноан ҳеч ким диний эътиқод, у ёки бу диний конфессияга мансублиги учун таъқиб қилинмайди. Ресекуляризация сиёсати жамиятда дунёвийлик билан динийлик ўртасида рационал мувозанатни, демак, жамиятда фуқаролараро, динлараро ҳамжиҳатлик ва ўзаро ҳурматни қарор топтиради. Бу ўз навбатида жамиятда тинчлик, осойишталик ва барқарор тараққиёт учун муҳим омилдир.
Ресекуляризациянинг муҳим ижобий хусусияти – унинг турмуш исломи билан дунёвий ҳаётни яқинлаштира олишида кўзга ташланади. Яъни, диний қадриятларни – турли одатлар, анъаналар, удум ва маросимларнинг давлат томонидан муҳофаза қилиниши эмас, балки расмий қўллаб қуватлаши, бунинг тасдиғи – диний байрамлар: Рамазон ва Қурбон хайитларнинг расмий халқ байрами деб эълон қилиниши ва кенг нишонланишидир. Ресекуляризация секуляр сиёсатдан бирмунча фарқ қилади. Фарқи шундаки, ресекуляризация сиёсатида давлат ва дин бир бирларидан мутлақ ажратилмайди, балки умумий тараққиёт йўлида ўзаро ҳамкорлик ва собитқадамликка эришилади. Бу нарса фуқаролараро бирдамликкагина эмас, балки давлат ва халқ ўртасидаги бирдамликни таъминлаш учун ҳам муҳимдир.Ўзбекистондабумасаладакаттаишларқилинди.Хусусан,ЎзбекистонРеспубликаси Конституциясининг 8-моддасида “Ўзбекистон халқини миллатидан қатъиназар,Ўзбекистон Республикасининг фуқаролари ташкил этади” деган мазмундаги модданинг киритилиши Ўзбекистон қандай давлат ва қандай мамлакат эканлигини кўрсатиб турибди. Ўзбекистонда олиб борилаётган ресекуляризация сиёсати бир томондан, диннинг давлатга аралашуви, сиёсийлашувига барҳам берса, иккинчи томондан эса динга, диний маърифатига кенг йўл очмоқда, шўро даврида таъқиқланган диний асарлар, дин пешволарининг номлари улуғланмоқда.
Шу боис Ресекуляризация сиëсатининг “ўзаги”ни халқимиз танлаган дунëвий, демократик тараққиëт йўлининг афзаллигига кишиларни ишонтириш, давлат ва халқ ўртасида ўзаро ишонч (русча “доверие”, инглизча “trust”) ришталарини мустаҳкамлашдир.