Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

23
Эдвард елка қисди.
― Билмадим, аллақаерларга...
― Демак Элис ҳам у билан кетган... — шивирладим.
― Ҳа. У ҳам маълум вақт бўлмайди. Элис уни Деналиларникига кетишга
кўндирмоқчи эди...
Деналилар Калленларга ўхшаб кун кўрадиган оила. Ўтган йили мен энди
мактабга келган кунларимда Эдвард уларникига қочиб кетганди.
Бу воқеаларнинг ҳаммаси мени деб бўлаётганди. Ўзимни айбдор санаб
ерга тикилдим. Мен сабаб Жаспер ҳам Розали ва Эмметга ўхшаб уйдан
кетишга мажбур. Мен улар учун фалокат эдим.
Анчагача индамай ўтирдик. Эдвард мени пикапим ёнигача кузатиб
қўйганида:
― Кечқурун келасанми? сўрадим секингина.
― Агар келишимни истасанг.
― Мен доим ёнимда бўлишингни истайман, — дедим кўзимни ердан
олмай.
У кулиб қўйишини, ҳеч бўлмаса табассум қилишини кутгандим.
Лекин у "яхши" деди қуруққина қилиб. Кўзим ёшга тўлди. У эса пикапим
эшигини ёпиб ўз машинаси томон кетди.
Ҳозир кайфияти йўқ, бир оз вақт ўтса ўзига келиб қолади, деб ўзимни
тинчлантирдим. Балки оиласи тарқаб кетаётгани учун ғамгиндир. Лекин
опа-укалари яқинда қайтиб келишади-ку. Агар шу ёрдам берадиган бўлса,
мен уларникига қайтиб бормасликка ҳам тайёрман. Элис билан мактабда
учрашиб турсак ҳам бўлади. Баҳорда юз берган фожеанинг олдида кечаги
воқеа нима бўпти? Лекин... Ўтган гал Эдвард мени душмандан ҳимоя
қилган. Бу гал эса душман эмас ўз, акаси! Балки оиласи бутунлай тарқаб
бўлмасдан мени ёнига олгани яхшидир... Йўл бўйи шу саволлар тинчлик
бермади. Иш вақти тугагунча эса юрагим сиқилиб адо бўлдим. Майк
Ньютоннинг охири йўқ саволларига ҳам истамайгина жавоб қайтардим.
Тезроқ Эдвардни кўргим келарди. Кечқурун кўришгунимизча
мушкулотлардан чиқиш йўлларини топади деб умид қилардим. Уйим
ёнида турган кумушранг "вольво"ни кўрганимда елкамдан тоғ
ағдарилгандек енгил тордим. Ўз-ўзидан йиғлагим келди. Уйга югуриб
кирганимни кўрган дадам: —
"Биз шу ердамиз, Белла", деб қўйди. Улар телевизор кўриб ўтиришарди.
— Овқатлансанг, пицца бор, — деди дадам телевизордан кўз узмай. Кириб
келганимдан буён бир нуқтага тикилиб ўтирган Эдвард кўзини кўтариб
менга қаради ва одоб юзасидан жилмайиб қўйди.
Мен нима қилишни билмай ошхонага йўл олдим. Юрагимни хавотир еб
тугатай деди. Ўзимни бошқаришга қанчалик уринмай, қандайдир
нохушлик юз беришини сезиб турардим. Қандай қўрқинчли воқеа юз
бериши мумкин деб таҳлил қила бошладим ва хаёлимга келган фикрдан
сесканиб кетдим. Уларнинг уйига ҳеч қачон бормасликка ҳам розиман.
Балки биргаликда узоқроққа кетармиз.