Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

207
даразадан сакраб кирган Эдвард
мени каравотимга қўйди. Мен унинг
жаҳли чиқаётганини сезиб, кўзларига қарай
олмай турардим. У жуда
ғамгин эди.
― Фикримни ўзгартириш учун ҳаракат қилма, бекор кетади, — дедим
унинг
нималар ҳақида ўйлаётганини билмай.
― Жим... Мен ўйлаяпман.
― Билганингни қил... — дедим ва бошимни одеялга ўраб ётиб олдим.
Тўсатдан шарпасиз ёнимда пайдо бўлди ва одеялни бошимдан олди.
Кейин
ёнимга чўккалаб, сочларимни юзимдан олди.
― Агар эътироз билдирмасанг, юзингни очиб қўйсам. Мен юзингни узоқ
кўрмасликка чидай олмайман. Энди айтчи...
― Нимани? — дедим аразлаб.
― Агар бу дунёдан истаган нарсангни олиш имкони туғилса, нимани
истардинг?
― Фақат сени...
― Бошқа... Ўзингда йўқ нарсаларни сўраяпман.
Гапининг оҳанги қайси томонга бурилаётганини тушунмай, жавоб
беришдан
олдин яхшилаб ўйладим ва кейин жавоб бердим: — Мен... Буни
Карлайл эмас, сен
амалга оширишингни истардим.
Баттар жаҳли чиқиб кетишидан қўрқиб, кўзига тикилдим. Лекин унинг
юзи
ўзгармади.
― Ўрнига нима таклиф этасан?
Қулоқларимга ишонмадим, у бирор нарса ўйламасидан тезроқ жавоб
бердим:
— Истаган нарсангни.
У маҳзун жилмайди ва: — Менга беш йил бера оласанми?
Норозиликдан пешанам тиришганини кўриб шошиб қўшимча қилди: —
Сўз
бергансан!
― Тўғри, лекин... Бу вақтни сен бирор баҳона топишга сарфлайсан.
Темирни
қизиғида босмасам бўлмайди. Бундан ташқари, бунча узоқ пайт
одам бўлиб
қолишим барча учун хавфли. Шунинг учун бундан бошқа
истаган нарсангни сўра.
― Уч йил?
― Йўқ!
― Наҳотки истагингни амалга оширганим учун сўраган нарсамни бера
олмасанг?
Бир оз ўйланиб туриб, истагимни буткул ошкор этмаслик учун: "Олти ой"
дедим.
― Йўқ, бу етарли эмас...
― Унда бир йил, — дедим мен. — Бу охиргиси.
― Камида икки йил керак.
― Бир кун ҳам қўша олмайман. Ўн тўққиз ёшга тўлгунимча кутаман.
Лекин
йигирмага етишимга йўл қўймайман. Агар сен ёш бўлиб
қоларкансан, демак, мен
ҳам ёш бўлиб қолишни истайман.