Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

192
― Хўш, ― дедим мен жиддий тортиб. Мени соғ-омон уйимга
қайтаришди, демак, у ҳар дақиқада кетиши мумкин. Шу сабаб уни гап
билан чалғитиб туришим керак. — Уч кун ичида нималар билан банд
бўлдинг?
― Айтарли ҳеч нима, ― деди у ҳушёр тортиб.
― Яхши...
― Нега бирдан ўзгариб қолдинг?
― Агар сени тушимда кўрмаётган бўлсам, унда менга нима деб жавоб
берган бўлардинг?
У хўрсинди.
― Агар ҳаммасини айтиб берсам даҳшатли туш кўрмаётганингга
ишонасанми?
― Даҳшатли туш? — қайта сўрадим ғашим келиб. — Балки, бор гапни
айтсанг, ишонарман.
― Ов қилдим...
― Бошқа иш топа олмадингми? — Бу ухламаётганимни исботлай
олмайди.
У иккиланди, кейин сўзларни танлаб-танлаб гапира бошлади: Мен ўлжа
учун ов қилмадим. Изига тушгандим...
― Кимнинг изига тушдинг? — сўрадим тушунмай.
― Айтишга арзимайди, — деди у, лекин безовталанаётгани, ниманидир
яшираётгани сезилиб турарди.
― Тушунмадим...
У кўзини олиб қочди.
― Мен... ― деди у чуқур хўрсиниб. ― Сендан кечирим сўрашим керак.
Аслида бу гуноҳимни узр билан юва олмайман. Лекин сен билишинг
керак, — у ҳаяжонланганидан тез гапирар, унинг гапи мазмунини
тушиниш учун бор диққатимни жамлашимга тўғри келарди. — Мен
билмагандим, мен кетганимдан кейин юз берган воқеалардан хабарим йўқ
эди... Мен бу ер сен учун хавфсиз деб ўйлагандим. Виктория хаёлимга
ҳам келмаганди. Унинг қайтганини ҳам билмасдим. Тан оламан, уни
буткул унутгандим, аслида унга кўп аҳамият бермагандим, фақат
Жеймсни йўқ қилишни ўйлаганман. Лекин ҳақиқатга кўз юмган эканман,
Виктория Жеймсга қанчалик боғланиб қолгани хаёлимда ҳам йўқ эди.
Энди уни тушуняпман, Виктория Жеймс уни ташлаб кетмаслигига қаттиқ
ишонган. Ўзимга ҳаддан ортиқ бино қўйганим панд берди, унинг
туйғулари жиддийлигини тушуна олмадим. Сени бу ерда ёлғиз, ҳимоясиз
ташлаб кетганимни ҳам оқлаб бўлмайди. Элисга айтган гапларингни ўз
ҳаётингни ҳали ғўр, Викториядан ҳам хавфли турланувчиларга ишониб
топширганингни эшитганимдан сўнг, — Эдвард гапира туриб титраб
кетди. — Илтимос, ишон, ҳеч нарсадан хабарим йўқ эди. Ўзимни
юрагидан жароҳат олгандек ҳис қиляпман, ҳозир ёнимда бўлсангда,
қўлларингдан тутиб турсамда, бахтсизман. Шунда ҳам ўзимни кечира
олмаяпман.