Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

148
― Бу яхшимас, Жейкоб...
У хўрсинди.
― Афсуски, шундай, Белла. Сен уни яхши кўрасан... У шу ердалигида
атрофингда айланмаганим яхши. Ўзимни хотиржам тутишимга ишончим
йўқ. Агар битимни бузсам, Сэмнинг жаҳли чиқади, қолаверса дугонангни
ўлдириб қўйишим сенга ҳам ёқмаса керак... — деди у заҳарханда билан.
Бу гапдан сесканиб кетиб, ундан узоқлашмоқчи бўлгандим, у янада
қаттиқроқ бағрига босди. ― Ҳақиқатга тик қараш керак, Белла. Тартиб
шунақа.
― Менга бу тартиб ёқмаяпти.
У бир қўллаб юзимдан тутиб кўзларимга қаради: ― Албатта, агар биз
оддий одам бўлганимизда ҳаммаси бошқача бўларди, тўғрими?
Мен хўрсиндим.
Бир-биримизга узоқ тикилиб қолдик. Ичимни соғинч ва қайғу
тимдаларди.
Унинг кўзларида ҳам соғинч балқиди, кейин бирдан ўзгарди. У мени
қўйиб юбориб, ўзидан нари итарди. Қўллари титраётгани сезилди, у
қайноқ бармоқлари билан юзимни силади.
― Белла, — шивирлади у.
Мен жавоб бермадим. Кўзларига тикилиб унинг юзи мен учун қанчалар
қадрдонлигини, истаган пайтимда у меники бўлишини ва ҳеч қачон юз
ўгирмаслигини билардим. Унинг ёнида ўзимни шунчалар хотиржам
сезардимки...
Элис қайтадиган пайт бўлиб қолганди. Лекин энди бунинг фарқи йўқ.
Чунки менинг ҳақиқий муҳаббатим бир умрга йўқотилганди. Менинг
шаҳзодам энди қайтмайди.
Қолаверса, ўзим ҳам малика эмасман. Бундан ташқари, энди кимга
хиёнатда айбланишим мумкин? Фақат ўзимга ўзим. Мендан кўз узмай
Жейкоб юзини юзимга яқинлаштираверди. Қўнғироқнинг қаттиқ овозидан
иккаламиз хам сакраб тушдик. У бир қўли билан гўшакни кўтарди, лекин
кўзини мендан узмади.
― Свонлар уйи, — деди Жейк асабий хириллаган овозда. Нариги
томондан нимадир дейишди шекилли, шу заҳоти унинг ранги ўзгарди. У
қаддини ростлаб, кўзлари ғазабдан қисилиб кетди. Элис қўнғироқ
қиляпти, деб ўйладим. Ўзимга келиб қўлимни гўшакка чўздим. Жейкоб
бунга эътибор бермади.
― У уйда йўқ, — жавоб берди Жейкоб таҳдидли овозда. Қўнғироқ қилган
яна савол берди шекилли, Жейкоб истамайгина:
― У дафн маросимига кетган, — деб жавоб берди ва гўшакни
қарсиллатиб жойига қўйди.
― Ифлос, қонсўрар, — деди у алам билан.
― Нега гўшакни ташладинг? — жаҳлим чиқди менинг ҳам. — Бу менинг
уйим, телефон ҳам меники.
― Бақирма! Унинг ўзи биринчи бўлиб гўшакни ташлади.