Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

160
Балки яшашни истамай қолсам-чи? Эҳ, нима бўлса, бўлар!
Хаёлга чўмиб ўтирганимда Элис елкамдан туртди.
― Белла, — деди иложи борича шивирлаб. Лекин осуда салонда овози
жаранглагандек бўлди.
― Нима бўлди? — довдирадим хаёлларимни жамлай олмай.
― Ҳеч нима, ― жилмайди у. Ҳаммаси жойида. Улар ҳали ўйлашяпти.
Лекин Эдвардга рад жавоби беришга қарор қилишди.
― Волтариларми?
― Бошқа ким бўларди, Белла? Уйғонсанг-чи? Улар нима деб жавоб
бермоқчиликларини кўряпман.
― Тезроқ гапир...
Стюард йигит оёқ учида юриб бизга яқинлашди: — Хонимлар, сизга
ёрдам керакми? ― деди у шовқин солганимиз учун таъна оҳангида.
― Йўқ, раҳмат, — Элис ўзининг чиройли табассуми билан унинг кўзини
олди. Довдираган йигит оёқлари чалишиб жойига қайтди. Шундан кейин
Элис қулоғимга шивирлай бошлади: — Улар Эдвардга қизиқиб қолишди.
Унинг қобилияти фойда бериши мумкин, деб ўйлашяпти. Уни ўз
оилаларига таклиф этишмоқчи.
― У нима деб жавоб берди?
― Ҳозирча кўрмаяпман, лекин гаров ўйнайманки, у роса тўполон қилади.
Бу биринчи яхши хабар, биринчи омад. Улар ростдан ҳам уни йўқ
қилишни исташмаяпти. Бундай истеъдодни исроф қилиб бўлмайди, деди
Аро. Бу гапни эшитгандан кейин бошқа нарса ўйлаб топишга киришади.
Режа тузишга қанча кўп вақт сарфласа, биз учун шунча яхши. 
Шу гапларнинг ўзи менга умид бериш учун етарли эди. Мен ҳам Элисга
ўхшаб енгил тортдим. Биз кечикишимиз учун ҳали етарли сабаблар бор
эди. Агар мен Волтерра шаҳри деворларидан ўта олмасам, Элис икки
дунёда ҳам мени уйга қайтишга кўндира олмайди.
― Элис?
― Нима?
― Бир нарсага ҳайрон бўляпман. Ҳамма нарсани қандай қилиб аниқ кўра
оласан? Қолаверса, узоқ масофадаги ва ҳали амалга ошмаган нарсаларни
ҳам кўрасан?
У менга ўйчан тикилди.
― Айни шу дамда юз бераётган ёки яқин вақт ичида рўй берадиган
нарсаларнигина аниқ кўра оламан, бунинг учун диққатимни жамлашим
лозим. Ҳали амалга ошмаган ўй-хаёлларни эса аниқ кўра олмайман, худди
туман ортидан "ярқ" этиб қуёш чиққандек кўриниб ўтади. Бундан
ташқари мен ўзимникиларни бошқалардан кўра яққолроқ кўраман.
Эдвардни кўриш ҳаммасидан осон.
― Баъзида мени ҳам кўриб турасан-ку, ― эслатдим.
― Унчалик аниқ эмас, ― бош чайқади у.
― Мен ҳақимдаги башоратларинг ўнгидан келишини жуда истардим.
Ҳали танишмасимиздан олдин ҳаётим кўзингга кўринган-ку, ўшани
айтяпман.