Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

147
Жейкобнинг титраган овозини эшитиб, сесканиб кетдим. У иккиланганча
остонада турарди. Мен ўйлагандек югуриб кетмаганди. Кўз ёшларим
юзимни юваётганини сезиб шошиб артдим.
Жейкобнинг хотиржам юзини ташвиш эгаллади. У бир сакраб ёнимда
пайдо бўлди. Ва бошини эгиб кўзларимга тикилди.
― Яна шундай қилдим-а? — деди у афсус билан.
― Нима қилдинг? — ҳиқилладим.
― Яна ваъдамни буздим, кечир.
― Ҳечқиси йўқ, бу гал ўзим бошладим.
Улар учун қанчалик азоб тортаётганинган биламан. Бу мен учун янгилик
эмасди-ку.
Унинг кўзларида нафратни кўриб, унга ҳаммасини тушунтиргим, аслида
Элиснинг қанчалар яхши қизлигини айтгим келди. Лекин ички бир туйғу
ҳозир бунинг вақти эмаслигини эслатиб турарди.
Шу сабаб "кечир", деб қўя қолдим.
― Унинг ташвишини муаммога айлантирмайлик. У шунчаки сени
кўргани келган, шундайми? У қайтиб кетгач, ҳаммаси ўз изига тушади.
― Иккалангиз билан ҳам бир пайтда дўст бўла олмайманми? — сўрадим
умид билан. Бу мен учун қанчалик муҳимлиги овозимдан сезиларди.
У ўйчан бош тебратди: — Бунинг иложи йўқ.
Мен бошимни кўтармай: — Сен у кетгунча сабр қилиб тура оласанми?
Мен Элисни яхши кўрсам ҳам менинг дўстим бўлиб қолаверасанми?
Менинг сўзларим унинг жаҳлини чиқаради, деб ўйлаб кўзимни
кўтармадим.
― Албатта, доим дўстинг бўлиб қоламан, — деди у тунд овозда. —
Кимни яхши кўришингдан қатъий назар.
― Ваъда берасанми?
― Ваъда бераман.
Шундай дея у мени бағрига босди ва "фу" деди бурнини жийириб.
― Нима? — дедим шошиб ўзимни орқага ташларканман. — Нега ҳамма
шунақа қилаверади-а? Худди мендан бадбўй ҳид келаётгандек.
― Сендан бадбўй ҳид келмайди, — жилмайди у. — Сендан уларнинг
ҳиди келяпти, бундан ташқари сен ҳам уларга ўхшаб совуқ ҳаво
таратяпсан.
― Ростданми? — дедим ҳайратланиб. — Унда нега Элис ҳам мендан
нохуш ҳид тараляпти деб ҳисоблайди.
Жейкобнинг табассуми шу заҳоти йўқолди: — Демак, менинг ҳидим ҳам
унга ёқмас экан-да.
― Лекин мен учун иккалангиз ҳам бирдек ёқимлисизлар, — дедим ва шу
дамда уни қаттиқ соғинганимни тушундим. Қизиқ, Элиснинг кетишини
ҳам истамайман, Жейкобдан айрилишни ҳам. Менга нима бўляпти ўзи?
― Сени соғинаман, ― шивирлади Жейкоб менинг фикримни
қайтаргандек.
— У тезроқ кетади деб умид қиламан.