Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

142
Ўша пайтлар дадамга қанчалик азоб берганимни тушуниб кўзим ёшга
тўлди.
― У доим ёлғиз эди, аввалига хабар олиб турган дўстлари ҳам
кейинчалик оёқларини тортишди. Кечалари ухлолмай бақириб чиқар,
ташқаридан қараганда ҳаммаси яхшидек кўринарди, мактабга боради,
ишга боради, савол берсанг жавоб қайтаради. Лекин кўзлари бўм-бўш
эди. Гўёки уни ташлаб кетишмаган, балки қадрдон одами ўлгандек эди...
― Қаттиқ афсусдаман, Чарли.
― Сен айбдор эмассан. Сен доим унга яхши дўст бўлгансан...
― Ҳозир аҳволи бирмунча яхши, шекилли.
― Ҳа, Жейкоб Блэк билан дўстлашганидан буён бир оз яхши. Иккаласи
доим бирга. Жейк Белладан салкам бир ёш кичик. Шу сабаб Белла уни
дўстидек кўради. Балки кейинчалик муносабатлари ўзгарар, агар ҳозир
ўзгаришни бошлаган бўлмаса... — дадам буни қатъият билан айтди.
Аслида Элис бу гапни эгасига етказишини истарди. — Жейк яхши йигит,
келишган, ғамхўр. Отасига ғамхўрлик қилишини кўрсанг... Беллага мос
келади деб ўйлайман...
― Ёнида дўсти борлигидан хурсандман.
― Мен ҳам. Лекин унинг кўзларида барибир мунг бордек туюлади... Бу
яхшимас, Элис... Билмадим бу ҳолатдан чиқиб кета оладими-йўқми, қалб
яраси буткул тузаладими; билмадим.
― У ўзи битта. Бошқаларга ўхшамайди, ― қўшилди Элис.
― Сендан бир нарса сўрамоқчиман, Элис.
― Сўранг.
― У қайтмайди, шундайми? — хавотирланиб сўради дадам.
― Менинг бу ердалигимни ҳам билмайди. Охирги марта гаплашганимда
Жанубий Африкада эди.
― Яхши, майли, кўнгли яйраб юрган бўлса, бўпти, — тўнғиллади дадам.
― Мен ундай демаган бўлардим, Чарли, — деди Элис биринчи марта
совуқ оҳангда.
Улар энди Эдвард ҳақида гаплашишмаса керак, демак ўрнимдан турсам
бўлади.
Шундан кейин уларга эшиттириш учун каравотни ғичирлатиб ўрнимдан
турдим ва худди ҳозиргина уйғонгандек қаттиқ эснадим.
Ошхонада жимжитлик эди.
― Элис? — деб чақирдим соддалик билан, афсуски, овозим хоинона
титраб чиқди.
― Мен ошхонадаман, ― қичқирди Элис. Овозидан менинг ҳамма гапни
эшитганимни билишини сездирмади. У бунақа нарсаларни яширишни
уддаларди.
Дадам кетиши керак эди, у Сьюга дафн маросимини тайёрлашга ёрдам
бериши лозим эди. Элис бўлмаганда бу узун кун жуда зерикарли бўларди.
У кетиш ҳақида оғиз очмади, мен ҳам гапирмадим. У барибир кетишини
билсамда, бу фикрни миямдан қувишга уринардим. Буни ўрнига бошқа