Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

133
Енгил нафас олиб жилмайдим. Унинг овози жуда яқиндан эшитилгандек
эди.
Худди барқутдек ёқимли ва майин. Дунёдаги энг ёқимли товуш.
― Бундай қилма, илтимос, — ўтинди у.
― Сен одам бўлиб қолишимни истагандинг-ку, — эслатдим унга. Мана
айтганинг бўлди, энди томоша қил.
― Илтимос. Мен учун...
― Бошқа ҳеч қандай йўл билан сени ёнимда олиб қололмайман.
― Илтимос, — сочларимни тўзғитган шамол орасидан унинг ўтингани
эшитилди. Мен қулоқ солмай, сакрашга чоғланиб букчайдим.
― Йўқ, Белла! ― унинг овози ғазабга тўлди, лекин ғазаби ҳам ёқимли
эди.
Мен мамнун жилмайганча ўзимни қоядан ташладим... Ҳавода метеор
тезлигида учиб борарканман, қувонч ва завқдан бор овозим билан
қичқирардим.
Шамол эса мени турли тарафга итқитиб, арқондек турли шаклларга бураб
ташлади. Муздек сувга катта тезликда шўнғиб борарканман, заррача
қўрқмаганим учун ўзимдан фахрланиб кетдим. Очиғи, бу умуман
қўрқинчли эмасди. Унда хавф-хатар қаёқда қолди...
Хавф мени кучли оқим ўз тузоғига илинтиргандан кейин пайдо бўлди.
Мен қоянинг баландлигига маҳлиё бўлиб, қоронғу сув остида мени
нималар кутаётганини хаёлимга ҳам келтирмабман. Сув остидаги кучли
оқим мени парчалаб ташлашга қарор қилгандек турли томонга отарди.
Мен оқимга қарши сузишдан кўра у билан бирга қирғоқ томонга сузмоқчи
бўлдим. Лекин энг қизиғи, сув остида туриб қирғоқ қаерда эканини
билмасдим. Ўпкамда сўнгги ҳавони ушлаб, худди латтадан ясалган
қўғирчоқдек чирпирак бўлиб айланаётиб, ёнимда Эдварднинг шарпасини
сездим. У мени ҳаётдан кўз юмяпти, деб ўйлади шекилли.
― Суз, тўхтама, оқим билан бирга сузавер, — ялингандек шивирлади у
қулоғим остида.
― Қайси томонга сузай, зулмат ичида ҳеч нимани кўрмаяпман...
― Таслим бўлма, — буюрди у овози хавотирга тўлиб.
Оёқ-қўлларим музлаб, оқим билан курашишга ҳолим қолмади. Шунда ҳам
унинг овозини идрок этиб турардим.
― Таслим бўлма, Белла, курашишинг керак, шайтонга бўй берма.
― Нега? — мен бошқа курашишни истамасдим. Бу оёқ-қўлим музлаб,
ишламай қолганидан эмас, аксинча ҳозирги ҳолатимдан бахтиёр эдим.
Ҳозир ҳар қачонгидан бахтиёр бўлсам, нега яна ўша тўс-тўполон ҳаётимга
қайтишим керак.
Қолаверса Эдвард ҳам ёнимда... Менинг таслим бўлганимдан жаҳли
чиққан Эдварднинг товуши жаранглаб кетди:
― Йўқ, Белла, йўқ!