Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

125
воқеаларни миямдан чиқара олмадим. Уйга кирган заҳоти хонамга қараб
юрмоқчи эдим, дадам зинада йўлимни тўсди.
― Нималар бўляпти, Белла? — деди талабчан оҳангда. — Мен Жейкоб
аллақандай гуруҳга қўшилиб қолган ва сизлар шу сабаб уришиб
қолгансизлар деб ўйлагандим.
― Биз ярашиб олдик.
― Гуруҳ-чи?
― Ўзим ҳам тушуна олмаяпман. Ўсмир болаларни тушуниш
қийинлигини биласиз-ку! Лекин мен Сэм ва унинг қайлиғи Эмили билан
учрашдим. Улар менга ёқди. Назаримда, бу шунчаки тушунмовчилик
бўлган.
Дадамнинг юзи бирдан ўзгарди.
― Сэм билан Эмили турмуш қуришга қарор қилишганидан хабарим йўқ
эди.
Яхши бўлибди. Шўрлик қиз...
― Унга нима бўлганини биласизми?
― Ҳа, унга айиқ ҳамла қилган. Даҳшат. Бир йил илгари рўй берганди,
шекилли. Сэм севгилиси учун қаттиқ қайғурганини эшитганман.
― Ростдан ҳам даҳшатли... — шивирладим хаёлларим узоқларга олиб
кетаркан.
― Демак, бир йил олдин... Бу воқеа Ла-Пушда бор-йўғи битта турланувчи
борлигида рўй берган. Сэм ҳар гал Эмилининг юзига қараганида, қандай
аҳволга тушишини ўйлаб сесканиб кетдим.
Бу кеча анчагача ухлай олмадим. Кун бўйи бўлган воқеалар миямда гир
айланарди. Бўрилар билан учрашганим, Эмили билан танишганим... ҳатто
Жейкоб мени иккиюзламачи деб атаганигача эсладим. Шу сўзни кўп
ўйладим. Ўзимни иккиюзламачи деб атагим келмасди, лекин ўзимни
алдай олмайман-ку. Ўрнимда ғужанак бўлиб олдим. Йўқ, Эдвард қотил
бўлмаган. Ҳатто қора ўтмишида ҳам у бегуноҳларнинг қонини тўкмаган.
Агар ўлдирган бўлса-чи? Мен уни танимаган пайтларим у ҳам ваҳший
бўлган бўлса-чи? Ўшанда ҳам одамлар ўрмонда изсиз йўқолган бўлса-чи?
Бу мени тўхтата олармиди? Ичимда бир овоз “йўқ” деб жавоб берди.
Муҳаббат мантиқсиз нарса. Қанчалик қаттиқ севсанг, қилаётган ишларинг
шунчалик мазмунсиз бўлиб бораверади.
Хаёлларимни чалғитиш учун бошқа нарсалар ҳақида ўйлашга қарор
қилдим. Жейкоб ва унинг оғайнилари ҳақида, улар зулмат оғушида
югуриб юргани ҳақида... Қора тунда мени ҳимоя қилишга шай турган
бўриларни ўйлаб ухлаб қолибман. Тушимда яна ўрмонни кўрдим, лекин
бу гал адашмадим. Ўрмонда Эмилининг чандиқ босган қўлидан тутганча
"Қачон бўриларимиз уйга қайтар экан?", деб хавотир ила кутиб турардик.