Zulfiyaxonim kechasi uchun ssenariy

Sen ochilding ko`ngil bog`imda…”
Sahnada egnida atlas ko`ylak,sochlari chiroyli turmaklangan Zulfiya chiqib keladi.

• 
  Nima qilyapsiz, azizim? – deb so`raydi Zulfiya.
  
• 
  She`r yozyapman,sh`er!
  
• 
  Ko`rib turibman she`r yozayotganligizni.Lekin nima haqida yozyapsiz,o`qib berasizmi?
  
• 
  Ha o`qib beraman.Faqat jindek sabr qilsangiz.Tugatib olsam.Albatta,sizga o`qib beraman.Bu she`rning birinchi tinglovchisi o`zingiz bo`lasiz.Chunki sh`erim sizga atalganda!Shoira jim bo`lib qoladi.Qalbini qandaydir shirin hayajon qoplaydi.Lablarida mayin tabassum porlaydi.
  

Biroz vaqt o`tgach Hamid Olimjon mamnun kayfiyat bilan o`rnidan turib Zulfiyaga yuzlanadi:

• 
  Ana bo`ldi.Endi sh`er sizniki ,azizam!- deydi va sh`er yozilgan varaqni unga uzatadi.
  

Zulfiya umr yo`ldoshi qo`lidan varaqni olib,she`rni o`qiy bohlaydi:
“Eng gullagan yoshlik chog`imda,
Sen ochilding ko`ngil bog`imda.
Shundan beri tilimda oting,
Shundan beri dilimda oting…”
Zulfiyaning chiroyli yuzi qizaradi va shoirga yuzlanadi.

• 
  Voy nega sh`er menga atalgan ekan?Axir she`rni “Yoshlik” deb nomlabsiz-ku?
  

Shoir kulib: _- Zulfiya ,axir siz mening yoshligim emasmisiz?Siz menng ko`ngil bog`imning guli emasmisiz?Siz mening ko`ngil koshonamning haqiqiy egasisiz-ku axir!Sh`er sizga bo`lmay kimga bo`lsin!
Shu vaqt ishtirokchilardan biri tomonidan Hamid Olimjon sh`eri bilan aytiladigan “Yoshlik” qo`shig`i yaangraydi.Qo`shiq tugagunga qadar Zulfiya va Hamid Olimjon qiyofasidagi o`quvchilar qo`l ushlashganlaricha “Haykal” qiyofasiga kiradilar.
Qayg`udan baxt topgan ayol qudrati,
CHaqmoqning toshidek, gullarday nozik.
Vafo, sadoqatning yorug` timsoli,
Muhabbat cho`qqisida qad ko`tarar tik.
SHe’riyat olovli yurakdur asli...
SHe’riyatni yengmas na o`lim, na vaqt,
SHe’riyat karvonin ayol sarboni.
G`am pallasidan topdingizmi baxt,
Demak, u tirikdir hamon yashaydi.

Bugun mamlakatimizda qiz o`stirayotgan aksariyat ota-ona farzandining Zulfiyaga munosib voris, ma’naviy izdosh bo`lishini istaydi. Zotan, xalqimiz hayot ekan Zulfiyaning ijodiy va hayotiy merosi donolik, sadoqat, vafo, e’tiqodning eng hayotbaxsh o`zanlaridan saboq beraveradi:

Bandaman, ey, Tangrim, kashfi tabiat,
Axir bir kun so`nar ko`zlarimda nur.
Kalimaga zaif qolganda qudrat,
Senga so`nggi sajdam — umrim to`kilur…