Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

саллам вафотларидан олдин касал бўлганларида: “Намозни (маҳкам ушланглар), қўл 
остингиздагилар (риоясини қилинглар)”, дедилар, тиллари ҳаракатланмай қолгунича шу 
сўзларни қайтаравердилар (Ибн Можа, Аҳмад, Абу Яъло ривоят қилган. Ривоят санади саҳиҳ). 
Намоз Исломнинг асосий устунларидандир. Қуръони каримни эътибор билан ўқиган инсон 
намоз бошқа ибодатлардан кўра кўпроқ зикр этилганини, уни комил суратда ўқиш бот-бот 
эслатилганини билади. Намозни қоим қилган инсон бошқа амалларни ҳам тўкис бажаради. Намозга 
эътиборсиз одам бошқа ишларга ҳам лоқайд қарайди. Ҳаѐтда кўриб турганимиздек, намози чиройли, 
тартибли одамнинг қолган амаллариям кўнгилдагидек бажарилади. Ибодати чала кишининг дунѐвий 
ишлари ўлда-жўлда, бебарака бўлади. 
Намозга эътиборсизлик ортидан шаҳватларга мутелик, дунѐга кўнгил қўйиш каби иллатлар 
эргашиб келади. Зеро, намоз инсонни гуноҳ-маъсиятдан қайтаради, унга Аллоҳни, охиратни эслатиб 
туради. Намозда ажиб бир куч-қувват бор. Мўмин киши шундан ҳамиша куч олади. Натижада қалби 
мустаҳкам, имони бақувват бўлади. Инсон ибодатга эътибори, ташналиги билан Аллоҳга севимли 
бандага айланади. Намозга бепарво кимса илоҳий раҳматдан бебаҳра қолади. 
НАМОЗ ЎҚИШ ФАЗИЛАТИ 
َلا ٍكِل َم ِبَِأ ْنَع
ّْيِرَعْش
ُىْهَع ُللا َيِضَر
َؿ َق
:
ُللا ىَّلػَص ِللا ُؿوػُسَر َؿ َق
َ َّلػَسَس ِىػْهَلَع 
: 
ػَش ُروػُمُّطلا
ُدػْمَْلْاَس ِف ػَيَِلإا ُرْط
ِلل
ُ َْْ 
ِللا َف َحْبػُسَس َفاَزػهِمْلا 
ُ ػَْْ ْسَأ ِفأػَْْ ِلل ُدػْمَْلْاَس 
ػَّسلا َْيػَػب ػَم 
لػَّصلاَس ِضْرَلاَس ِتاَس َم
ُرْػبػَّصلاَس ٌف ػَيْرُػب ُةَقَدػَّصلاَس ٌروػُن ُة
ػػػَمُوِبوُم ْسَأ ػػػَمُوِتْعُمَف ُىػػػَسْفَػن ٌعِي ػػػَبَػف سُدػػػْغَػي ِس ػػػَّهلا ُّلػػػُك َكػػػْهَلَع ْسَأ َكػػػَل ٌةػػػََُّح ُفجْرػػػُوْلاَس ٌء َهػػػِض
.
َر َس
ُوا 
ُم
ػػػْس ِل
ٌ
َس ّْػتلا
ْرػػػِم
ِذ
ُّي
ُدػػػَْحَْأَس
ُّيِوَمْػهَػبْلاَس
.ُّ ِنِاَرَػبَّطلاَس
Абу Молик Ашъарий розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят 
қилади: “Поклик имоннинг ярми. “Алҳамдулиллааҳ” мезонни тўлдиради. “Субҳааналлоҳ” ва