Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Ким мана бу дарахтдан еса, бизга яқинлашмасин, 
биз билан намоз ўқимасин!” деганлар”, деб айтди” (Бухорий, Муслим ривоят қилган). 
Табароний ривоятида: “Сиз мана бу икки кўкатни (яъни, саримсоқни, пиѐзни) еган ҳолда 
масжидимизга кирманглар. Агар (ейиш) лозим бўлса, оловда яхшилаб ўлдириб (яъни, пишириб) 
енглар”, дейилган. 
Бу гап терлаб, бадани ѐки кийимидан бадбўй ҳид келиб турган ҳолда масжидга кирувчиларга 
ҳам тегишли. Мусулмон одам қўли билан, тили билан, ҳатто ҳиди билан ҳам ҳеч кимга озор 
етказмайди, қўлини зиѐн-заҳматдан, зулмдан, тилини беҳуда гаплардан тияди, ҳамиша ювиниб, озода 
бўлиб юради. Айниқса, масжидга бораѐтганида бунга кўпроқ аҳамият беради. 
ْنَع
ِرِب َج
ِنْب
ِدْبَع
ِللا
ُىْهَع ُللا َيِضَر
ُللا ىَّلَص َِّبَِّهلا َّفَأ
َؿ َق َ َّلَسَس ِىْهَلَع 
: 
ًلَصَب ْسَأ ًموَُ َلَكَأ ْنَم
ْسَأ َهْلِزَتْعَػهْلَػف
َؿ َق
: 
ِىِتْهَػب ِفِ ْدُعْوَػهْلَس َنَدَِْسَم ْؿِزَتْعَػهْلَػف
ُللا ىَّلَص َِّبَِّهلا َّفَأَس
ًيُِر ََلُ َدَجَوَػف ٍؿوُوُػب ْنِم ٌتاَرِضَخ ِىهِف ٍرْدِوِب َ ِتُِأ َ َّلَسَس ِىْهَلَع
َؿ َوَػف ِؿوُوُػبْلا ْنِم َمهِف َِبِ َِبْْخُأَف َؿَأَسَف
: 
َؿ َق َمَلْكَأ َوِرَك ُوجَر َّمَلَػف ُىَعَم َف َك ِىِب َحْصَأ ِضْعَػب ََِإ َيوُبّْرَػق
:
ي ِج َنُأ ّْنِِإَف ْلُك
َل ْنَم
ي ِج َهُػت
.
.َدُساَد وُبَأَس ٌ ِلْسُمَس ُّيِر َخُبْلا ُواَسَر
Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, Набий соллаллоҳу алайҳи ва 
саллам: “Кимда-ким пиѐз ѐки саримсоқ еган бўлса, биздан (ѐки масжидимиздан
129
) узоқлашсин, 
уйида ўтирсин”, деганлар. Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам олдиларига қозон олиб келинди. 
Унда кўкатлар, сабзавотлар (солинган таом) бор эди. У зот (сабзавотлар) ҳидини сездилар. Кейин 
сўрадилар. Қозонда қанақа сабзавотлар борлиги билдирилди. Шунда Расулуллоҳ уни айрим