Ushbu kitobdan joy olgan hikoyalar

Omad ham omad kulib boqishiga ishonganlarni siylaydi…

SO’LMAGAN GULLAR

Ayol muhabbatsiz oila qurdi. U endi sevgidan umid uzgandi. To’pori, o’zidan yeti yosh katta, shaharlararo og’ir yuk mashinasini haydaydigan erni sevib bo’ladimi? Nega u boshqa dugonalari kabi bo’y – basti kelishgan yigit bilan kinoga tushish, qo’l ushlashib xiyobonlarni sayr qilish baxtidan mosuvo bo’ldi? Eh…

Bir kuni eri qo’ng’iroqsoch malikasini aylantirib kelishni ixtiyor etdi. Allaqachon shadiroq aravaga aylanib qolgan mashinasiga o’tkazib, yo’lga chiqishdi. Ne baxtki, mashinaning benzini shahardan chiqmay turib tugadi. Xonim xursand – uyga qaytishadi. Turmush o’rtog’im esa chora izlay boshladi. Bir mashinaning yordamida benzin shoxobchasiga yetib olishdi. Kayfiyati tundlashgan xonim derazadan unga uzatilgan turfa rangli bir dasta gulni ko’rib hayron qoldi.

-Azizam, bu gullar senga, qara, qanday chiroyli, - mashina yonida eri jilmayib turardi. U kulganida ko’zlari chaqnab ketarkan, boshqacha odamga aylanib qolgandek go’yo.

Ular yo’lga tushishgach, o’zi to’poridek ko’rinuvchi, asli romantik haydovchi- mizga ayolni dilidagilarni to’kib soldi. Faqat chiroyli kulib, qog’ozga o’rab:

-Mana shu gullar so’lib qolgan kuni biz ayrilamiz.

Yigirma yashar xonimning so’zlarini ko’ngliga og’ir olganini bildirmagan er nafaqat bildirmagan er nafaqat romantic, chin oshiq ekan. U har hafta guldastani xuddi shunday yangisiga almashtirib qo’yardi. Ayoli esa ularni so’limasligidan avvali ga xunob bo’ldi. Keyin qalbini qandaydir iliqlik qamrab oldi. Erining «ayyor»ligini ham sezmasdan qolmadi. Lekin indamadi. Bunday gullarning gullash mavsumi tugagachgina, yoriga endi atirgullarni guldonda ko’rishni istashini aytdi…