Urganch davlat universiteti tabiatshunoslik va geografiya fakulteti «u m u m iy k im y o» k a fe d r a si

I BOB.  TA’LIM  JARAYONIDA  IDIVIDUAL VA DIFFERENSIAL

YONDASHUVNI  AMALGA OSHIRISHNING  ILMIY -METODIK

ASOSLARI

1.1.Ta’limni tashkil etish shakllari va ularning didaktikada rivojlanishi

Jahon  pedagogika  fani  va  amaliyotida  ta’limni  tashkil  etishning  turli 

shakllari bor.  Jamiyat rivojining har bir yangi bosqichi ta’limni  tashkil  etishga  o’z 

ta’sirini o’tkazadi.Ayni vaqtda ta’limning quyidagi shakllari ajratilib ko’rsatiladi:

• individual;

• individual -  guruhli;

• sinf -  dars;

• ma’ ruza -  seminarli;

• sinfdan tashqari;

• auditoriyadan tashqari;

• maktab va maktabdan tashqari.

Ulardan  ta’lim  oluvchilarni  qamrab  olishi,  ta’lim  oluvchilar  faoliyatini 

tashkil  etishi, jamoaviy  va  individual  shakllarining  nisbatlari,  mustaqiligi  darajasi 

va  o’qish jarayoniga  rahbarlik  qilish  xususiyatlari  kabi  belgilariga  ko’ra  quyidagi 

asosiy turi iste’molda foydalanib kelinmoqda:

• individual;

• individual -  guruhli;

• sinf -  dars;

• ma’ ruza -  seminarli.

Qadim  zamonlarda  mavjud  bo’lgan  o’qitishning  eng  qadimgi  shakli 

individual  ta’lim  hisoblanadi.  Bu  orqali  hayotiy  tajribalarni  ajdodlardan  -  

avlodlarga uzatish ibtidoiy jamiyatdayoq yuzaga kelgan edi.  Yozuv paydo bo’lishi 

bilan qavm boshlig’i turli belgilar yordamida o’zining tajribalarini keyingi avlodga 

uzatgan.  Ta’lim beruvchi va ta’lim oluvchilarning bevosita va individual  aloqasiga 

hozirda  misol  sifatida repetitorlikni  ko’rsatish  mumkin.  Ta’limni  tashkil  etishning

5

---

individual  shakli  antik  davr  va  o’rta  asrlarda  yagona  usul  bo’lgan,  undan  ba’zi 

mamlakatlarda XVIII asrgacha keng foydalanib kelingan.

Individual ta’lim bir  qator afzalliklarga  ega.  Shuning  uchun bu usul  bizning 

davrimizgacha  repititorlik  shaklida  saqlanib  qolgan.  Uning  ustunligi  o’quv 

faoliyati  mazmuni,  metodi  va  suratini  to’la  individuallashtirish,  aniq  bir  masalani 

hal  etishda  uning  har  bir  harakati  va  operasiyalarini  kuzatib  borishga  imkon 

berishdan  iborat.  Individual  ta’lim  beruvchining  yuqori  pedagogik  malakaga  ega 

bo’lishini talab etadi.

Individual  ta’limning  kamchiliklari:  vaqtning  tejamli  emasligi;  ta’lim 

beruvchi  ta’sirining  cheklanganligi.  (Bunda  ta’lim  beruvchining  vazifasi  ta’lim 

beruvchiga  topshiriq  berish  va  uni  tekshirishdan  iborat  bo’ladi);  boshqa  ta’lim 

oluvchilar  bilan  hamkorlikda  ishlash  imkoniyati  cheklanganligi  (Bu  ta’lim 

oluvchining  yoki  ta’limning  ijtimoiylashishiga  salbiy  ta’sir  ko’rsatadi);  jamoada 

ishlash tajribasini shakllanmasligi va shu kabilardan iboratdir.

Qayd  etilgan  kamchiliklarni  bartaraf  etish  natijasija  XVI  asrdan  boshlab 

ta’limning  individual  -   guruhli  shakli  paydo  bo’ldi.  Bu  ta’lim  turidan  XVI  asrga 

kelib  Evropada  keng  foydalana  boshlandi.  Markaziy  Osiyo  davlatlarida  bu  ta’lim 

turidan  qadim  davrlarda  ham  foydalanganlar.  Bunga  Avesto  davri  misol  bo’la 

oladi.  Bu davrda ta’lim oluvchilar uchun asosiy o’quv qo’llanma zardushtiylikning 

muqaddas  kitobi  “Avesto”  (Eramizdan  avvalgi  VII  -   XVI  asrlar)  bo’lib  kelgan. 

Avesto  davri jamiyatidagi  maktablarda  individual  o’qitish jamoaviy  o’qitish bilan 

birga  olib  borilar  edi.  Ta’lim  beruvchi  “Avesto”  kitoblaridan  birini  ochadi  va 

ta’lim  oluvchilar  navbatma  -   navbat  kelib  ovoz  chiqarib  o’qiydilar,  keyin  esa 

hamma  birgalikda  o’qilganni  takrorlaganlar,  mashqlarni  maxsus  taxtachalarda 

yozganlar.  Aqliy  mashqlar  ta’lim  beruvchining  ta’lim  oluvchi  bilan  erkin  suhbati 

davomida olib borilgan.

XI  asrdayoq  Abu  Ali  ibn  Sino  o’zining  “Tadbiri  manzil”  nomli  ilmiy 

asarining maxsus “Amuzish va parvarishi modrasas farzand”  (“Bolalarni maktabda 

o’qitish  va  tarbiyalash”)  bo’limida  ta’lim  oluvchilarga  jamoaviy  o’qitish  haqida 

quyidagi tavsiyalarni beradi:

6

---

1

)  agarda  ta’lim  oluvchilar  birgalikda  o’qisalar,  ular  zerikmaydilar,  fanni 

o’rganishga  qiziqish  kuchayadi;  ularda  bir  -   birlaridan  ortta  qolmaslik  uchun 

o’zaro  musobaqalashish  istagi  rivojlanadi,  ular  bolaning  o’qishi  yaxshilanishiga 

yordam beradi.

2

)  o’zaro  suhbatlarda  ta’lim  oluvchilar  kitobdan  o’qish  yoki  kattalardan 

eshitgan qiziqarli ma’ lumotlarni bir -  birlariga aytib beradilar.

3) bolalar birgalikda yig’ilganlarida bir -  birlari bilan do’stlashadilar va bir -  

birlarini  hurmat  qiladilar;  ular  faqatgina  musobaqalashmaydilar;  balki  bir  -  

birlariga  o’quv  materiallarini  o’zlashtirishda  yordam  beradilar;  bu  bilan  bolalar 

mag’rurlanadilar, bir -  birlaridan yaxshi odatlarni o’rganadilar[

2

].

Burhoniddin  Zarnuji  (XII  asr)  “Bilim  olish  yo’lida  o’quvchiga maslahatlar” 

nomli o’zining ilmiy asarida dars olib borish bo’yicha tavsiyalar beradi.  uning ko’p 

yillik  dars  o’tish  tajribalari  asosida  mazkur  ilmiy  asar  yaratilgan  va  XX  asrgacha 

o’ziga  xos  pedagogika  darsligi  sifatida  Markaziy  Osiyo  madrasalarida  foydalanib 

kelingan.  Asarda  maktabda  dars  taxminan  bir  soatlar  davom  etishi  kerakligi 

yoziladi.  Ta’lim  beruvchi  maktabda  darsga  tushunish  va  o’zlashtirish  mumkin 

bo’lgan  o’quv  materiallarini  tanlab  olishi,  darsda  o’rganiladigan  materiallarni 

tushuntirib  berish  kerak.  O’quv  materialini  shunday  tanlash  kerakki,  u  ikki 

marotaba  takrorlanganda  o’zlashtirilsin.  SHuning  uchun  u  katta  matnlarni 

qismlarga bo’lish va boshqa darslarda uni albatta takrorlashni taklif etadi.

XV  asrda jamoaviy  o’qitishni  tashkil  etish  g’oyasini  Muhammad  Tarag’ay 

Mirzo Ulug’bek davom ettiradi.  U o’zining madrasalarida individual mashg’ulotlar 

tizimini  bekor  qiladi  va jamoaviy  sinf -   dars  tizimiga  yaqin bo’lgan  shaklni joriy 

qiladi.  Umumiy ma’ruzani  50  -  70  nafar kishidan iborat katta guruhga odatda,  o’z 

sohasida  mashhur  bo’lgan  olim  mudarris  (o’qituvchi  -  professor)  o’qiydi,  amaliy 

mashg’ulotlarni  esa  10-15  kishidan  iborat  kichik  guruhga  kichik  mudarris 

(o’ qituvchi) olib boradi.

O’sha  paytdagi  ta’limning  asosiy  metodlari  munozara  va  tortuvshuvlar 

hisoblangan.  Samarqand madrasalarida  ma’ruzalarni  allomaning  o’zi  va  Qozizoda

7

---

Rumiy,  Mavlono  Muhammad  Ali  qushchi,  Avaz  Karmani  va  boshqa  shu  kabi 

mashhur olimlar o’qiganlar.

Muhammad  Tarag’ay  Ulug’bek  va  uning  izdoshlari  tomonidan  matematika 

(algebra, geometriya, triganometriya), metafizika, astranomiya,  geografiya, tarix va 

shu  kabi  fanlardan  yangi  darsliklar  yaratildi.  Bu  darsliklar  oddiy  va  tushunarli 

shaklda yozilgan.

Mazkur  ta’lim  tizimida  ham  o’ziga  xos  salbiy  tomonlar  bo’lgan,  ya’ni 

jamoaviy  usulda  XX  asr  maktablarida  mashhur  bo’lgan  guruhli  -   labaratoriya 

metodida  bo’lgani  kabi  o’zlashtirishni  individual  xususiyati  hisobga  olinmagan. 

Yaxshi  o’zlashtirmagan  ba’zi  ta’lim  oluvchilar  ham  ilg’orlar  qatorida  bir 

qo’llanmani  o’rganishdan boshqasini o’rganishga o’z -  o’zidan o’tavergan, kerakli 

bilimni egallay olmagan holda madrasani bitirib chiqadilar[3].

Ta’lim  individual-  guruhli  shaklida  ta’lim  beruvchi  mashg’ulotlarni  bir 

ta’lim  oluvchi  bilan  emas,  balki  tayyorlik  darajasi  turlicha  bo’lgan  turli  yoshdagi 

bolalar  guruhi bilan olib  boradi.  Bunda ta’lim beruvchi navbat bilan har bir ta’lim 

oluvchidan o’tilgan materialni so’raydi, yangi mavzuni (materiallarni) tushuntiradi, 

mustaqil  ishlashi uchun individual topshiriqlar beradi,  boshqa ta’lim oluvchilar o’z 

ishlari  bilan  shug’ullanadilar.  O’qishni  bunday  tashkil  etishda,  ta’lim  oluvchilar 

mashg’ulotlarga  yilning  turli  davrlarda  hamda  kunning  turli  vaqtlarida  kelishlari 

mumkin bo’lgan.

XV  -   XVI  asrlar  davomida  Evropada  ishlab  chiqarishning  rivojlanishi 

kuzatildi  va  uning  natijasida  ta’lim  berishning  ommaviy  shakli  yuzaga  keldi. 

Ulardan biri ta’lim oluvchilarni o’qitishning guruhli  (jamoali) turi deb ataladi.  Ular 

g’arbiy  Rossiya  (Hozirgi  Belorussiya  va  Ukrainaning  g’arbiy  qismlari)  dagi 

birodarlik maktablarida ilk bor qo’llanilgan va undagi o’qish sinf -  dars  shaklining 

asosi  bo’lgan.  Bu  tizimlar  XVII  asrda  Yan  Amos  Komenskiy  tomonidan  “Buyuk 

didaktika”  asarida  nazariy  jihatdan  asoslab  berildi  va  ommalashtirildi.  Olim 

pedagogikaga o’quv yili,  o’quv kuni,  dars mashg’ulotlari  orasidagi tanaffus,  o’quv 

ta’tillari kabi tushunchalarini kiritgan.

8

---

Sinf -   dars  tizimi  garchi  350  yil  avval  asoslangan bo’lsada,  bugungi  kunda 

ham  keng  ko’lamda  iste’molda  foydalanib  kelinmoqda.  Uning  asosiy  mazmuni 

o’quv  ishlarini  tashkil  etishning  o’ziga  xos  shakli  sifatida  quyidagilardan  iborat 

bo’ladi:

• bir xil  yoshdagi va taxminan bir xildagi  tayyorgarlik  darajasiga ega bo’lgan 

ta’lim  oluvchilar  (o’quvchilar)  sinfni  tashkil  etadi.  Bu  sinf maktabda  o’qishning 

umumiy davriga asosan doimiy tartibini  saqlab qoladi;

• sinf  faoliyati  yagona  yillik  reja  va  dastur  asosida  doimiy  dars  jadvali 

bo’yicha  tashkil  etiladi,  buning  natijasida  bolalar  maktabga  yilning  bir  vaqti  va 

oldindan belgilangan kun soatlarida kelishlari kerak bo’ladi;

• mashg’ulotlarning asosiy birligi dars hisoblanadi;

• dars  odatda  bir  fan  yoki  mavzuga  bag’ishlangan  bo’ladi,  shu  bois  ta’lim 

oluvchilar sinfda bitta material ustida ishlaydilar;

• darsda  ta’lim  oluvchilarning  ishiga  (faoliyatiga)  ta’lim  beruvchi  rahbarlik 

qiladi,  u  o’z  fani  bo’yicha  o’qish  natijalarini,  har  bir  ta’lim  oluvchini  alohida 

bilimini  baholaydi.  O’quv  yili  oxirida  pedagogik jamoa,  ya’ni  ta’lim  beruvchilar 

xulosalari  bo’yicha  ta’lim  oluvchini  keyingi  sinfga  o’tishi  haqida  qaror  qabul 

qilindi.

Sinf-dars  tizimi  K.D.Ushinskiy  tomonidan  yanada  rivojlantirildi.  U  bu 

shaklning hamma ustunliklarini  ilmiy asoslab  berdi.  Dars,  ayniqsa,  uning tashkiliy 

qurilishi (tuzilishi) va tipologiyasining ixcham nazariyasini yaratdi.

K.D.Ushinskiy  har  bir  darsning  bir  -   biri  bilan  ketma  -   ket  bog’langan 

quyidagi uchta qismini ajratib ko’rsatdi:

1).  Ilgari  o’rganilgan  bilimlar  asosida  yangi  bilimlarni  anglashni  amalga 

oshirish  va  ta’lim  oluvchilarda  materialni  jadal  qabul  qilishga  maqsadli 

ko’rsatmani  yaratishga  qaratilgan  qism.  Darsning  bu  qismi  K.D.Ushinskiyning 

fikricha darsga go’yoki “eshik” hisoblanadi.

2).  Asosiy  masalani  hal  etishga  yo’naltirilgan  qism.  Bu  qism  darsning 

muhim markaziy qismi hisoblanadi.

9

---

3).  Amalga  oshirilgan  faoliyatga  yakun  yasash  va  bilim,  ko’nikma  va 

malakalarni  mustahkamlashga  qaratilgan  qism.  Bu  qism  darsning  xulosalash  va 

umumlashtirish qismi bo’lib, hisoblanadi.

Darsni  tashkil  etishning  ilmiy  asoslarini  ishlab  chiqishga  A.Disterveg  ham 

katta hissa qo’shdi.  U ta’lim beruvchi va ta’lim oluvchilarning faoliyatiga taalluqli 

o’qitish tamoyillari va qoidalari tizimini  ishlab  chiqdi hamda ta’lim oluvchilarning 

yoshi imkoniyatlarini hisobga olishni zarurligini asoslab beradi.

Alohida  o’quv  fanlarini  o’qitish  metodikasi  va  didaktikasiga  oid  asarlarda 

ta’limning  sinf -   dars  tizimining  afzalliklari  va  kamchiliklari  ko’rsatilib  beriladi. 

Quyida ular to’g’risida to’xtalamiz.

I. Afzalliklar:

• yaxlit o’quv -  tarbiyaviy jarayonning tartibli  (tizimli) ketishini ta’minlovchi 

aniq tashkiliy tizim;

• jarayonlarning oddiy boshqarilishi;

• muammoning  jamoa  bo’lib  muhokama  qilinishi,  masalaning  echimini 

birgalikda  izlash  jarayonida  ta’lim  oluvchilar  o’rtasida  o’zaro  munosabatlarning 

shakllanish imkoniyati;

• ta’lim  beruvchining  ta’lim  oluvchilar  va  ularning  tarbiyasiga  doimiy 

emosional ta’sir ko’rsatishi;

• ta’limning  emosionalligi  (zero,  ta’lim  beruvchi  bir  vaqtning  o’zida  ta’lim 

oluvchilarning  katta  guruhi  bilan  ish  olib  boradi), 

o’quv  faoliyatiga 

musobaqalashish elementlarini kiritish uchun sharoitning yaratilishi, bilimsizlikdan 

bilimlarni o’zlashtirish sari harakatlarning muntazamligi va izchilligi.

II.  Kamchiliklari:

• tizimning  bilimlarni  asosan  o’rta  darajada  o’zlashtiruvchi  ta’lim  oluvchilar 

uchun 

mo’ljallanganligi, 

bo’sh 

o’zlashtiruvchi 

ta’lim 

oluvchilar 

uchun 

qiyinchiliklarning  yuzaga  kelishi  va  kuchli  o’zlashtiruvchi  ta’lim  oluvchilarning 

qobiliyatlarining rivojlanish sur’atining ortga surilishi;

• ta’lim  beruvchi  uchun  o’qitish  mazmuni  va  o’qitish  sur’atlari  hamda 

metodlari  bo’yicha  individual  ishlarni  tashkil  etish,  shuningdek,  ta’lim

10

---

oluvchilarning  individual  xususiyatlarini  hisobga  olishda  qiyinchiliklarni  yuzaga 

kelishi;

• katta  va  kichik  yoshli  ta’lim  oluvchilar  o’rtasidagi  munosabatlarning  qaror 

topmasligi.

XIX  asr  oxiri  XX  asr  boshlarida  aqliy  rivojlanishida  farqi  bo’lgan  ta’lim 

oluvchilarni  o’qitishda  individuallashtirishga  e’tibor  qaratish  masalasi  ayniqsa 

dolzarb ahamiyat kasb etadi.  Shunga mos ravishda ta’limning tanlab o’qitish shakli 

yuzaga keldi.  Bu  AQSH  da Batov va  Yevropada Manncheyms  tizimlarida yaqqol 

seziladi.

XX  asr boshida Evropa va AQSH  da ta’lim  oluvchilarning  individual,  faol, 

mustaqil  o’quv  ishlarini  ta’minlashga  qaratilgan  ko’plab  ta’lim  tizimlarining 

samaradorligi  sinab  ko’rilgan.  Ular  orasida  1905  yili  Massachusets  shtatining 

Dalton  shahrida  o’qituvchi  Elena  Park  Xerst  tomonidan  birinchi  bor  qo’llanilgan 

ta’limning  individuallashtirilgan  tizimi  sifatida  e’tirof etilgan.  Bu  tizim  dalton  -  

reja nomi bilan pedagogikaga va maktab tarixiga kirdi.  Bu ba’zan labaratoriya yoki 

ustaxonalar  tizimi  deb  ham  ataladi.  Bu  tizimning  mazmun  -   mohiyati 

quyidagilarda namoyon bo’ladi:

• o’quv faoliyatining muvoffaqiyati maktabda ishlash sur’atining har bir ta’lim 

oluvchining imkoniyatlari, ularning qobiliyatlariga moslashtirilishiga bog’liq;

• ta’lim faoliyati uchun ustun turadigan o’qishni  an’anaviy tashkil etish ta’lim 

oluvchining mustaqil o’quv faoliyatining markazi hisoblanishi;

• ta’lim beruvchi o’z vazifasini odob bilan bajarishi;

• sinf  labarotoriyalarining  ustaxonalar  bilan  almashtirilishi,  o’qituvchining 

yangi  materialni  tushuntirmasligi,  balki  uni  ta’lim  oluvchining  o’zi  labaratoriya 

yoki  ustaxonalarda  ta’lim  beruvchidan  olingan  topshiriq  asosida  mustaqil 

shug’ullanishlari va zarur bo’lgan paytlarda ta’lim beruvchidan yordam  so’rashlari 

asosida o’zlashtirishi va shu kabilar.

XX  asrning  20  -   yillarida  maktab  ishlari  ilmiy  tadqiqot  instituti  ta’limning 

loyihali  tizimini  targ’ib  qila boshladi.  Uni  amerikalik  U.Kelpatrik  ishlab  chiqqan. 

Ta’limning  bu  tizimining  mazmuni  ta’lim  oluvchilarning  o’zlari  loyiha  ishlari

11

---

mazmunini  tanlab  olishlaridan  iborat.  U  mavjud  haqiqiy  hayot  bilan  bog’langan 

bo’lishi  va  o’quv  guruhi  iqtisoslashlariga  qarab  (yo’nalishlari)  ijtimoiy  -   siyosiy, 

xo’jalik  ishlab  chiqarish  yoki  madaniy  turmush  tomonlarini  aks  ettirishi  kerak 

bo’lgan.

XX  asrning  60  -   yillarida  Tramk  rejasi  juda  mashhur  bo’lib  ketdi.  Uni 

amerikalik  professor  pedagog  Lyuyd  Tramk  ishlab  chiqqan.  O’qitishning  tashkil 

etishning  bu  shakli  katta  auditoriyalarda  (100  -   150  odam)  umumiy

mashg’ulotlarni,  10-15  kishilik  guruhlarda  esa  amaliy  mashg’ulotlarni  esa  va 

ta’lim  oluvchilarning  individual  ishlarini  ham  birgalikda  olib  borishni  taklif etadi. 

Bunda  turli  xildagi  texnik  vositalardan  foydalanib  umumiy  ma’ruzalarni  olib 

borishga  o’quv  vaqtining  40  foizi  ajratiladi.  Shuningdek,  kichik  guruhlardagi 

mashg’ulotlarga  (amaliy  mashg’ulotlar)  esa  o’quv vaqtining 

20

  foizini  va kabinet 

yoki  laboratoriyalarda  individual  mustaqil  ishlarni  bajarishga  o’quv  vaqtining  40 

foizi ajratiladi.

XX 

asrning  70  -  yillarida  o’qishni  tashkil  etishning  noan’anaviy  shakllarini 

izlash davom ettirildi.  Tajriba va  sinov maktablarini  izlash birinchi navbatda sinf -  

dars  tizimini  modernizasiyalashtirish  fikri  bilan  bog’liq  bo’lgan.  Izlanishlarning 

asosiy masalasi -  o’qishni individuallashtirishdan iborat edi.

Birinchi  universitetlar  paydo  bo’lishi  bilan  ta’limning  maruza  -  seminar 

shakli  yuzaga  kela  boshlaydi.  U  yaratilgan  paytdan  beri  mazkur  tizim  deyarli 

o’zgarmagan.  M a’ruza,  seminar  va  labaratoriya  ishlari,  donsultasiya  va  tanlagan 

kasbi  bo’yicha  amaliyot  hozirgacha  ma’ruza  -   seminar  tizim  sifatida  o’qishning 

asosiy  shakllaridan  biri  bo’lib  kelmoqda.  M a’ruza  -   seminar  tizimi  o’zining  sof 

ko’rinishida oliy va oliy maktabdan keyingi ta’lim amaliyotida qo’llaniladi.

O’zbekistonda  uch  yillik  o’rta  maxsus,  kasb  -   hunar  ta’limining  tatbiq 

etilishi  bilan  ma’ruza  -   seminar  tizimidan  akademik  litsey  va  kasb  -   hunar 

kollejlarida ham ulardan foydalana boshlandi.  Oxirgi  paytlarda ma’ruza -   seminar 

tizimi elementlaridan o’rta maktablarning katta sinflarida ham qo’llanila boshlandi.

Demak,  qadim  zamonlardanoq  jamiyatning  yetuk  kishilari  o’qitish  ishini 

tashkil  qilishning  ijtimoiy  taraqqiyot  ehtiyojlariga  javob  beradigan  shakllarini

12

---

topishga  uringanlar.  Hozirgi  vaqtda  respublika  ta’lim  muassasalarida  o’qitishning

1  -  shakldagidek ko’rinishlaridan foydalanilmoqda[4,5].

1-  shakl.  Ta’limni tashkil etish shakllari.

Bugungi  kunda  darslarni  tashkil  etishga  nisbatan  quyidagi  dedaktik  talablar 

qo’yilmoqda:

1.  Darsning  maqsadi  va  vazifalarining  aniqligi  hamda  pedagogik  jihatdan 

to’g’riligi.

2. 

Darsning 

ta’limiy, 

tarbiyaviy 

va 

shaxsni 

rivojlantiruvchanlik 

vazifalarining birligi va uzviyligi.

3.  O’qitishning  yaxlit  dars  va  uning  ma’lum  qismlari,  vazifalari  hamda 

mazmuniga  muvofiq  keladigan ta’lim  oluvchilarning  bilish  faolliklari  va  mustaqil 

faoliyatlarini ta’minlashga xizmat qiluvchi maqbul metodlarni tanlash.

4.  Mashg’ulotlarning  turli  shakllari:  jamoa;  guruhli  va  yakka  tartibdagi 

shakllarini maqbul ravishda qo’shib olib borish.

13

---

5.  Ta’lim beruvchining rahbarlik vazifasi bilan ta’lim oluvchining faol bilish 

faoliyatini birga olib borish.

6

. Darslarning o’zaro uzviy va dialektik xususiyatga ega bo’lishiga erishish.

7.  Ta’lim oluvchilarning yosh va psixologik xususiyatlarini inobatga olish.

8

.  Darsda  ta’lim  oluvchilarni  o’qitish  va  tarbiyalash  uchun  qulay  shart- 

sharoit yaratish.

9. Darslarni demokratik tamoyillar asosida tashkil etish.

10.  Darsda ta’lim oluvchilar erkinligini ta’minlash[4,5].

Demak, 

ta’lim 

oluvchilarni 

bilim, 

ko’nikma. 

va 

malaka 

bilan 

qurollantirishda  mashg’ulotning  asosiy  qismini  ishg’ol  qilgan ta’lim  shakli  u yoki 

bu ko’rinishdagi dars turini tashkil etar ekan.