Turk adabiyoti tarixi xiii-xviii asrlar

“Yusuf va Zulayho”dan 
Karvon chun yo‘lga ravon bo‘ldi, 
Yusufning ko‘zlariga qon to‘ldi. 
Ashki yo‘llarni lolazor etdi, 
Yig‘labon har yerni pinor
4
 etdi. 
Bir-ikki marhala chun ketdilar, 
Modarining qabriga ham yetdilar. 
Ul maqomga erishdi, chunki murur
5
 
Tushdi modar mozori uzra bu nur. 
Tushdi Rohil uzra rohiladan
6
, 
                                                           
4
 Пинор – булоќ.
 
5
 Мурур – ўлган.
 
6
 Роћил – кўчган, рићлат этган.
 

---

 
73
Ayrilib qoldi magar qofiladan. 
Ul mozorni quchib, qilib zori; 
Dedi yuz dard ila shu guftorni: 
“Ayri tushdim padardan, ey modar, 
Menga zulm etdilar birodarlar.  
Gul kabi avval olib bordilar, 
Gul kabi so‘ngra yerga urdilar. 
Guldayin avaylaganim badanni, 
Surdilar tuproqqa ul rasanni.
7
 
Tosh ila urdilar; zabun bo‘ldim, 
Lola yanglig‘ g‘ariqi xun bo‘ldim.” 
Ohkim sarvi nozparvardin, 
Bo‘ldi ustuni xonai dardin. 
Qahr ila choh qa’riga otdilar, 
Oqibat banda debon sotdilar. 
Koshki men ham o‘lsam, ey onajon, 
Senga hamxona bo‘lsam, ey onajon. 
Roviylar deydiki, ul vaqt bul mozor, 
Zori qildi go‘yokim oshiqi zor. 
Dedi: “Yig‘lama, ey ko‘zim nuri, 
O‘tda yoqma bu xoki mansurni. 
Mendan senga bashoratlar, 
Hali qo‘ngay boshingga davlatlar. 
Ki podshoh bo‘larsan Misr shahriga, 
Egilibon kelgaylar eshigingga. 
Yana bo‘lar xoki poying ularga toj, 
Kelgaylar huzuringga bo‘lib muhtoj. 
Dargohingga arzi hol aylagaylar, 
Sadoqatin bayon aylagaylar.” 
                                                           
7
 Раса – ёлѓиз.
 

---

 
74
Bu xitobni chun Yusuf ayladi go‘sh, 
Bo‘ldi dardu firoq ila behush. 
Yotib anda bu hol ila qoldi, 
Karvoni ancha-muncha yo‘l oldi.