448
sotsiolingvistika atamasi qoʻshma soʻz boʻlib, u sotsio va linvistika qismlaridan iborat. Sotsio
tarkibiy qismi esa sotsial- “ijtimoiy” soʻzining qisqartmasi boʻlib, lingvistika tilshunoslik
demakdir. Koʻrinadiki, manbalarda uqtirilganidek, sotsiolingvistika va sotsial lingvistika boshqa-
boshqa tushunchalar hisoblanadi. An’anaviy tilshunoslik lisoniy birliklarni faqat shakliy
tomondan oʻrganishga e’tiborni qaratdi. Bunday qarash, ayniqsa, tilga semiotik nuqtai nazardan
yondashish, belgini faqat shakldan iborat deb hisoblash natijasida yana ham kuchaydi. Lisoniy
birliklarning oʻzi ifodalayotgan obyektiv borliq bilan munosabati e’tibordan chetda qoldi.
Keyinchalik tilni bunday oʻrganish biryoqlama ekanligi, shaklni ma’nodan uzib boʻlmasligi ayon
boʻldi. Natijada lisoniy birliklarning ma’no tomoniga e’tibor kuchaydi. Tilshunoslikda sintaktik
tadqiqotlarning kuchayishi natijasida shu narsa ma’lum boʻldiki, lisoniy birliklarning shakl va
mazmun tomonidan ta’rifi ham tilni toʻliq izohlashga imkon bermaydi. Lisoniy birliklarni
kontekst, nutq vaziyati bilan bogʻlab oʻrganishgina ularning ma’nosini toʻgʻri tushunishga toʻliq
imkoniyat yaratadi. Shu bois hozirgi globallashuv jarayonidan boshlab, amaliy ahamiyatli tadqiq
yoʻnalishlari rivojlana bordi. XX asrning oʻrtalarida dastlab, Amerika va Gʻarbiy Yevropa
davlatlarida, soʻngra boshqa oʻlkalarda rivojlangan va rivojlanayotgan sotsiolingistika ana
shunday fanlarlardan biridir. Hozirgi tilshunosligimizda sotsiolingvistik tadqiqqotlarga
qiziqishning kuchayib borayotganligi quyidagi ikki sabab bilan izohlaniladi:
1.
Hozirgi jamiyatda ilmiy asoslangan til siyosatiga ehtiyoj kundan kunga ortib bormoqda.
Chunki til siyosati masalasi hozirgi davrda borgan sari keskinlashib bormoqda. Masalan,
koʻplab Osiyo va Afrika mamlakatlarida shu vaqtga qadar til muammosi, ayniqsa, davlat tili
muammosi aniq hal etilganicha yoʻq.
2.
Struktural tilshunoslik shu vaqtga qadar tilning faqat ichki tuzilishini oʻrganish bilan qiziqib
keldi, tilning jamiyat bilan, oʻsha til egasi bilan boʻlgan munosabati masalasi esa tilshunoslar
e’tiboridan chetda qoldi. Chunki strukturalizm til birliklariga xos boʻlgan shakl va ma’no
birligini rad etib, faqat shaklni oʻrganishga e’tiborni qaratgan edi. Ammo jamiyat rivojlanishi
buning tamomila aksini isbotladi, ya’ni biror tilning yashashi va rivojlanishi bu tilda
gaplashuvchi xalq va jamiyat taraqqiyoti uzviy bogʻliq ekanligi ma’lum boʻldi.
Til va madaniyat yaxlitligi, til va madaniyat hodisalari majmuidan iborat
lingvokulturologik konsept barcha qirralari bilan etnolingvistikaning tarkibiy qismi boʻlgan
lingvokulturologiyaning oʻrganish obyekti sifatida shakllandi. Lingvokulturologiya madaniyat
fenomenini bor boʻyi bilan oʻz tasarrufiga oladi. Uning sirasiga etnomadaniyat ham
etnoma’naviyat ham, milliy madaniyat va milliy ma’naviyat ham, xalq madaniyati va xalq
ma’naviyati ham til koʻzgusida baholanadi [Teliya, 1996; Maslova, 1997]. Emil Benvenistning
fikricha, til, madaniyat va shaxs uchligidan iborat linzada millat, xalq yoki elatning butun
ma’naviy, moddiy borligʻini, madaniyati va ma’naviyatini koʻrish mumkin [Benvenist, 1974:
45]. Xalqni yaxlit tasavvur qilish uchun bu uch tarkibiy qism yaxlit holda olinishi kerak. Xalq,
millat, elat molekula boʻlsa, u mazkur uch atomdan tashkil topgan. Milliy (etnik) borliq deganda
ana shu atomlar yaxlitlikni tushunmoq lozim. Madaniyat inson ijodi mahsuli ekanligi bilan
ahamiyatli. Insonni hayvondan farqlagan omil ham madaniyatdir.
Madaniyat
soʻzining arabcha
etimologik ma’nosida ham shunga ishora bor:
“
Do'stlaringiz bilan baham: