Теодор Драйзер, «Америка фожиаси». Ғафур Ғулом номи

Қит-қит-қит... қра-а-а-а!
Қит-қит-қит... қра-а-а-а!
Қит-қит-қит... қра-а-а-а!
Қоқ-қуруқ дарахт устида турган хосиятсиз қуш-
нинг қичқириғи. Қанот силкишлари.
Клайд вазмин, тумшайиб, хафагазак аҳволда 
қирғоққа сузиб чиқа бошлади. Робертанинг қичқи-
риғи ҳали ҳам қулоғи остида жаранглар, сўниб бо-
раётган кўзларининг телбаларча, ёлворгансимон 
сўнгги боқишини ҳамон кўриб турарди. Кейин, хай-
рият мен ўлдирмадим, деган фикр миясига келди. 
Йўқ, йўқ. Худога минг қатла шукур! У қилмади буни. 
Аммо, ҳарқалай (у қирғоққа чиқиб кийимларини 
силкий бошлади) у ўлдирди шекилли? Ёки у эмасми? 
Ахир, Робертага кўмаклашмади-ку, истаса қутқари-
ши ҳам мумкин эди. Гарчи у бехосдан уриб юборган 
бўлса ҳам, Робертанинг сувга йиқилишига аслида у 
айбдор. Лекин тўғри-ку... тўғри-ку...
Сўнаётган куннинг ғира-шираси ва сокинлиги. 
Ўзимиз билган ўша меҳмондўст ўрмонларнинг қо-
ронғи бурчаклари, баданигача жиққа ҳўл бўлган 
Клайд қуп-қуруқ жомадони олдида турган кўйи қо-
ронғи тушгунча кийимларини қуритиб олмоқчи 
бўляпти. Ҳозирча у жомадонидан ишлатилмай қолган 
фотоаппарат оёқчаларини ечди-да, ўрмон ичкари-

---

128
Теодор Драйзер
роғида ағанаб ётган, ҳадеганда кўз тушмайдиган бир 
қуруқ ғўлани топди-ю, оёқчаларни ўшанинг остига 
яшириб қўйди. Ишқилиб, ҳеч ким кўрмадимикин?
Биров қараб турган бўлса-я? Кейин у жойига 
қайтиб келди-ю қайси томонга юрсамикин, деб 
ўйланиб қолди. У ғарб тарафгa, кейин жанубга 
қараб йўл олиши керак. У зинҳор адашиб кетмас-
лиги лозим. Тавба, яна бояги қушнинг асабга те-
гувчи шанғи овози эшитиляпти. Сўнгра атрофга 
зимистонлик чўкди, ёзги юлдузлар эса зулматни 
ёритолмади. Йигитча қоронғи, кимсасиз ўрмонни 
кесиб боряпти; бошида қуруқ похол шляпа, қўлида 
жомадон, у тез-тез, аммо эҳтиёткорлик билан жа-
нубга... жанубга... қараб кетяпти.

---