T. Vesos “Yetim qolgan opa-uka” (Qushlar) birinchi qism

 
34
Mattis har doim, endi Yorgen nima qilarkin, deb kutib yurardi. Yana undan 
nimani talab qilarkin? Bunday odamlardan har baloni kutish mumkin. 

---

Ich-ichidan Mattis momaqaldiroq paytidagi ishi uchun Yorgendan minnatdor edi. 
Qisqa muddat ichida bo'lsa-da, Mattis o'zini haqiqiy erkakligini ko'rsatdi. U o'zi 
umuman ko'rinishdan nochor bo'lsa-da, aslida u qadar ojiz-notavon emasdi, faqat 
yomon narsalarni oldindan sezishi tufayli qiynalib yurardi. U Xege bilan Yorgen 
bir-biri bilan chiqishib ketganini, Yorgen o'rmondan qaytganda Xege ochilib 
ketishini ko'rib turardi. Zo'rg'a payqaladigan ko'pdan ko'p belgilar Xegening 
oldingi hayotdan va Mattisdan juda uzoqlashib ketganini aytib turardi. 
Holim nima bo'ladi? 
U tinimsiz Xege bilan Yorgenni kuzatardi. 
Balki ular meni yolg'iz yashashi mumkin, deb o'ylashar? Ehtimol, bu haqda 
umuman o'ylashmas. 
Bir kuni Mattis Xegedan to'g'ridan to'g'ri so'rab qoldi: 
— Nega jala yog'gan kuni Yorgen meni chiqishga majbur qildi? 
— Bunga qanchalik chidashingni bilmoqchi bo'ldi, —javob berdi Xege. — 
Ko'rdik, sen biz o'ylagandan ko'ra chidamliroq ekansan. 
Bu so'zlar Mattisni junjiktirdi. Nimaga chidamli ekanman? O'shanda mazam 
qochganda, u rosa sevingandir? Ammo bu uning birinchi odimi edi. 
U, xavotir va qora hissiyotlar qo'ynida ko'l bo'ylab suzardi. Ko'ldan o'tishni 
xohlovchilar yo'q, haliyam yonidan goho-goho motorli qayiq g'arbiy yonbag'irlarga 
o'tar, hech kim Mattisning yordamiga muhtoj emasdi. 
Men Yorgendan faqat bittagina yaxshi narsani — qizlar bilan qanday 
muomala qilishni o'rgandim. Men ko'p narsani bilmas ekanman. O'shanda Inger 
bilan Annaning oldida noto'g'ri ish qilib qo'ymaganim — juda ajoyib bo'lgan ekan-
da! 
Ularning nomlari ham doim Mattisning xayolida. U qayig'ida bukchayib 
o'tirar va eshkaklarni ohista-ohista yurgizardi. Ko'p o'tmay Mattis yana kelguvsi 
hayot haqida gap ochdi. 
— Biror qarorga keldinglarmi? — deyarli yovqarash qilib so'radi Xegedan. — 
Nimaga ahd qilganlaring-ku shundog'am ravshan. 
— Yo'q, — dedi Xege beparvo. — Haliyam bir qarorga kelmadik. Yaxshi yashab 
turibmiz-ku. Sen ham bum' o'ylama. 
Xegeni tanib bo'lmay qoldi: aytgan gapini ham eslamaydi. Opa-uka birga 
bo'lgan onlarida Mattis Xegening quvonchdan to'lib-toshib yurganlarini ko'rar, 
o'zini uning quvonchlariga sherikday his qilardi va ular bilan quvnoq va jasur, 
deyarli gerdayib muomala qilardi. 
— Menga hamma gapni to'ppa-to'g'ri aytaversanglar bo'ladi, — deb qoldi bir kuni 
Mattis. 
— Nimani aytyapsan? 
— Men hammasiga chidayman, — ichida qattiq qo'rqayotgan bo'lsa ham, tashida 
sirli va'dalar berdi u. 
Xege unga shubha bilan xavotirlanib qaradi, ammo hech narsani ko'rmadi. U 
tezroq o'z baxti qobig'iga keta qolgisi keJardi. 
— Ilgari qanday edi, esingdami? — deb gap boshladi Mattis va gapini tugatmay 
o'rnidan turdi-da ketdi. Haddan ziyod ko'p xotiralar xayolida jonlana boshlagan 
edi. 

---