T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
–  Unday  dema.  Mo‘minning  borar  joyi  Аllohning  huzuridir.  O‘kinma. 
Istasang,  seni  Turkiyaga  olib  ketaman.  Hujjatlarinig  t
o‘kismi?  –  so‘radi 
Roziya xonim. 
– Yo‘q, yo‘q! Hech qaerga ketmayman. O‘zimni dengizga tashlayman, 
– dedi Shafiqa. 
Roziya xonim hayron b
o‘ldi: 
– Nega? 
–  Chunki  o‘ligim  ham  odamlarga  yuk  bo‘lmasin.  Yer  yuzida  meni 
izlaydigan  inson  y
o‘q.  O‘ligim  begonalar  qo‘lida  xorlanmasin.  Nahanglar 
havzasiga 
o‘zimni cho‘ktiraman, – Shafiqaning qarori qatʼiy edi. 
Roziya xonim tik holda Shafiqani tinglayotgan edi. Bu d
aʼvodan keyin 
yana 
o‘tirishga majbur bo‘ldi. 
– O‘ligingni begonalarga qoldirmasliging yaxshi ish, – dedi maʼqullab. 
– Lekin o‘lishga nega shoshilyapsan? Kimdir quvyaptimi? 
Shafiqa 
o‘ylanib qoldi. Nima uchun shoshyapti, axir? 
 
– Men o‘lishim kerak... – dedi javob topa olmagach.  
– Yer yuzida menga joy yo‘q. 
–  Shafiqa,  insonlarning  barchasi  bir  kuni,  albatta,  o‘ladilar  desam, 
ishonasanmi? 
– so‘radi Roziya xonim. 
– Аlbatta, – dedi Shafiqa. 
–  Sen  -chi?  Sen  ham  o‘lasanmi?  Yoki  hamma  o‘lib,  birgina  sen  tirik 
qolib  ketayapsanmi,  Shafiqa?  Yo 
o‘zingni  dengizga  otmasang,  o‘lmas 
ekansanmi? 
– Yo‘q, nega... – Shafiqa taraddudlanib qoldi. 
– Yer yuzida qancha inson yashayapti, bilasanmi?  
– Sakkiz milliardga yaqin... 
– O‘shalarning ichida eng baxtsizi senmisan? 
Shafiqa bir necha soniya jim b
o‘lib, so‘ng sekin shivirladi: 
– Bilmayman... 

---