T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
yuborasan,  insha
Аlloh.  Shuning  uchun,  doktorga  yugurmadim.  O‘zim 
muolaja  qildim.  Ikki  oyki, 
Аmerikadaman.  Bu  ukamning  uyi.  O‘zim 
Turkiyada  yashayman.  Bir  haftadan  s
o‘ngra  safarim  qariydi.  Robbim  bu 
safarni  sen  ila  xayrli  etdi.  Yaʼni  senga  yaxshilik  qilishdek  imkon  qo‘limga 
kirdi. 
Аlhamdulillah. 
– Meni qanday topdingiz?..  
 
– so‘radi Shafiqa. 
–  Xarid  uchun  chiqqan  edim.  Seni  ko‘rdim.  Hushing  boshingda 
emasligini payqadim. 
Sen tomon kelaverdim. Hijobli bir muslimaning q
o‘lida yuk aravachasi 
ila  parishon  turishidan  k
o‘z  yumib  bo‘lurmi?  Haqiqatan,  o‘rindiqqa 
ch
o‘kding.  Yetib  keldim.  Ne  ko‘z  ila  ko‘rayki,  ranging  oppoq,  ko‘zlaring 
yumuq! Tezda taksida uyga keltirdim. Bori shu. 
–  Men  ham  muslima  bo‘ldimmi?..  –  iztirobda  gapirdi  Shafiqa.  – 
Kimligimni  bilganingizda 
o‘lib,  qumursqalarga  yem  bo‘l  deb  ketib  qolar 
edingiz... 
Roziya  xonim  Shafiqaga  qarab  qoldi.  Nigohidagi  achinish  emas, 
shunchaki, ixlos edi. 
–  Ismingni  aytasanmi?  Seni  qanday  chaqirishni  bilib  olay,  qizim,  – 
dedi xonim xuddi Shafiqaning shikoyatini eshitmaganday. 
Shafiqa ismini aytdi. 
– Shafiqa, sen oyoqqa tur. Yoshing nechada? 
– Yigirma uchda... 
–  Juda  ham  yoshsan,  jon  qizim,  –  dedi  Roziya  xonim.  –  Hayotda 
nimani 
k
o‘ribsanki,  bunchalik  noliysan?  Robbimning  yordamidan, 
marhamatidan umidingni uzma. Uying qaerda? 
– Uyim yo‘q... Boradigan joyim yo‘q... 

---