T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

Personel Müdürlüğü’ne
 
Personel Müdürlüğü’ne
Sayı, 1996/30 
Konu: Paylaşılmış sözcükler hk. 
Müdürüm, 
Evvela, ne zaman dışarı çıksam evimle kentin ayrıştığı duvarı aşamıyorum.
Fevkalade kıyısız, dipsiz öğütler veriyorsunuz ama gönlümün meyvesi düşmüyor. 
(…) 
Netice itibariyle, olgun sanılan çehreniz beni yanıltmıyorsa siyah, kalbe ait bir niteliktir. 
Gereğini arz ederim efendim. 
Laedri (Yalsızuçanlar, 2010, 30-31).
 
Yazar, modern dönem metinlerinde her şeyin kuralına göre olması ilkesinin 
aksine, postmodern bir anlayış ve Türk edebiyatında örneğine az rastlanabilecek bir 
yöntemle düzyazı olarak yazılan ve birbirinden farklı metin türleri olan öykü ile mektup 
türünü (resmi yazı, dilekçe) birleştirmiştir. Yani türler arasında geçiş yapmıştır. 
Toplamda, şeklî anlamda kaliteli bir öykü ile muhatap olan okur, bir yandan da sanki bir 
resmi yazı okuyor hissine kapılır; ancak, çalışma hayatı içinde olan herkesi ilgilendiren 
bir özellik taşıması nedeniyle okur, belirli bir zamandan sonra anlatının yazarlık ipini 
ele alır ve anlatıyı kendine göre devam ettirir.
Yazarların bazısı öykülerini çeşitli başlıklarla, bazısı rakam vererek, bazıları ise 
daha ileri giderek herhangi bir başlık veya rakam koymadan kaleme almışlardır. 
Örneğin; Cemal Şakar, kitabının da adını taşıyan 
“Pencere”
adlı öyküsünde 
giriş,
birinci bölüm, ikinci bölüm, üçüncü bölüm
(Şakar, 2003, 9-20) diye başlıklar atarken, 
bazılarına da 
Yöneliş, Denizin Sonsuz Maviliği, Biz Birbirimizi İçimizde Taşırız
(Şakar, 
2003, 21-60)şeklinde anlamsal değeri olan ifadelerle başlık koymuş; Murat Gülsoy 
“Bu 
An’ı Daha Önce Yaşamıştım”
adlı öykü kitabının son öyküsü olan 
“Tanrı Beni Görüyor 
Mu?”
(Gülsoy, 2004, 185-190)’da öykülerini 1, 2, 3, … şeklinde numaralandırmıştır. 
Bu 1, 2, 3, 4, 5, … şeklinde numaralandırmayı Murat Gülsoy 
“Binbir Gece Mektupları” 
adlı öyküyle aynı adı taşıyan bölümde 
yazı 
ile yapmıştır: Bir, İki, Üç, Dört, Beş, Altı,… 
(Gülsoy, 2014, 167-181). Yazarın bu tavrı asıl itibariyle, belirli bir safhadan sonra okura 
teslim ettiği anlatıya okurun başlık bulması nedeniyledir. Yansıtmacı (klasik) ve modern 
dönemlerdeki yazar profilinin tam tersi bir davranıştır bu. Çünkü söz konusu 
dönemlerdeki metnin bütün kontrolü yazarın elindedir. Böylelikle okur, yazarın isteği 
neyse ona göre hareket etmek zorunda kalır. Postmodern dönemde ise, anlatının mevcut 

---

44 
bulması yazarla başlatılıp okurla sonlandırılır. Dolayısıyla da yazarın müdahalesi söz 
konusu olamaz. 
Dikkat çeken diğer bir unsur, Sadık Yalsızuçanlar tarafından kaleme alınan 
“Mem ile Zin”
(Yalsızuçanlar, 2013) adlı eserde öykü adlarının yazılıp bir sayfa boşluk 
bırakıldıktan sonra öykülerin başlaması ve bu öykülerin genel olarak şiir formatıyla 
yazılmasıdır. Bilindiği üzere postmodern edebi metinler okuyucu ve okuma merkezli 
oldukları için Sadık Yalsızuçanlar muhtemelen bu boşlukları okuyucunun kendine ait 
tahayyüllerini, fikirlerini yazmaları için bırakmış gibi görünmektedir. 
Eserlerde dikkati çeken bir başka unsur, yazı karakterleri ile puntolarının 
farklılık arz etmesinin yanında Müge İplikçi’nin, 
“Transit Yolcular”
adlı öykü 
kitabında “Dur” kelimesini; 
“D U R
U 
 R”
(İplikçi, 2009, 7). 
şeklinde yazmasıdır. Burada yazar, bir şair gibi davranarak görüntü ile mana arasında 
bir ilişki kurmaya çalışmıştır. Bu tarz bir yaklaşım postmodernizm öncesinde ABD’de 
formalistler tarafından da yapılmıştır. Yine aynı kitabın 59. sayfasındaki öykünün adı 
küçük harflerle yazılan ve sadece bir harften oluşan 
“b”
dir (İplikçi, 2009, 59). Ne 
tesadüftür ki bu öykünün ilk kelimesi de 
“b” 
harfiyle başlayan
 “Beklemek” 
kelimesidir