So‘z mulkining sohibqironi

Умид Али
АЛИШЕР НАВОИЙ
У ҳавога қоришди—мутлоқ
Ва тупроқдай сингиди ерга.
Ҳаёт отлиқ жону жаҳони
Олам-олам ортилди шеърда.
Руҳи қандай покиза—маъсум,
Баҳор каби дилафгор, майин.
Ўз-ўзингдан покланасан Сен
Унинг учун йиғлаган сайин.
Билки,
Мазмун—кўнглинг тўлган пайт—
Шуурингда жонланса ҳаёт.
Осмонда—руҳ, Ерда—вужудинг…
Ҳавода-чи…сузса дил — баёт.
Гўзал Рўзиева
ҚУШ ЛИСОНИ
Кўз ўнгимда жонланади мозий дамо-дам,
Қоп-қора тун…Оқ қоғозга тўкилади шеър.
Бутун олам азал шундай яралгандек жим,
Тинч уйқуда… Ёлғиз бедор— Ҳазрат Алишер.
Ҳазрат, руҳим аро бир қуш кезар жонсарак,
Бирда тинч, бир кенгликларга парвозни хоҳлар.
Ҳаловатсиз, чўққилардан боқар дунёга
Гарчи, унга яқинроқдир майса, гиёҳлар.
Сизнинг айтган Ҳақ водийси бормиди чиндан,
Сабру-ранжнинг сўнгги унга элтиши ростми?
Инсон бугун ҳақиқатга чиндан муштоқ дам,
Бу манзилга етмоқ ёлғиз қушларга хосми?!
Ҳолбуки, вақт ўтса ҳамки ўшадир башар,
Ҳақиқатнинг тарозиси эгридир ҳамон.
Бошларнинг энг тиллаларин жаллодга тутиб,
Ҳамон кейин мотам тутар ширакайф замон…
“ Инсон қалби-Каъба…” деган ақидангизга,
Неча аср бурун қалин чизиқ тортилган.
Бугун ўшал Каъбаларнинг кўпи вайрондир,
Қолганига тегирмоннинг тоши ортилган!
Ор ва номус, ҳақ-ноҳақлик, тенг ва тенгсизлик …
Яна кўпин қадри йўқдир ҳатто бир мири.
Бу дарз кетган тушунчалар кемтикларини,
Миллион Фарҳод тузатолмас бугун, тақсирим…
Хуллас, менга туюлади дунё бир қафас,
Ичимда бир қуш бор, гарчи одам талъатим.
Ҳақиқатнинг водийсини қидириб чиққан
Ўша гала қушнинг бири – менман, Ҳазратим..!
Узоқ учдим, қанотларим толди, ҳориди
Ортда қолди ортимиздан туманли бир из.
Фақат энди йўл кўрсатинг, яқинми манзил?
Англолмайин қолдим, қайси водийдамиз биз…