Sog’liqni saqlash vazirligi ogohlantiradi

 

23 

birimiz hayot degan spektaklda qandaydir rolga ega bo’lishga intilamiz. To’g’ri-

da – hayotda hech kim bo’lishdan yomon narsa yo’q. 

Barchamiz bu dunyoga kelishimiz bilan hayot bizga qandaydir rol beradi. 

Tug’ilgandan keyingina biz kimdir bo’lamiz. Xo’sh, tug’ilishdan avval kim edik? 

O’limimizdan keyin kim bo’lamiz? 

Savol qiyinmi? Bema’nimi? Ixlossizmi? Ammo uning javobi juda oddiy – 

hech kim

. Odamzod  xuddi  sahnaga chiqqan  aktyordek bu hayotga keladida, rol 

o’ynay boshlaydi. Ammo u bu rolga borlig’i bilan berilib, uni haqiqat deb qabul 

qilib  o’ynaydi.  U  o’z  roliga  shu  qadar  berilib  ketadiki,  har  doim  shu  rol  uniki 

bo’lgandek his qiladi o’zini. U hozir Afandimi, tug’ulishdan oldin ham  Afandi 

edi, o’limidan keyin ham Afandi bo’lib qoladi go’yo. Boshqacha qilib aytganda, 

u  shunchaki  bir  aktyor  ekanligini,  bu  hayotdagi  rol  unga  vaqtincha  berilganini, 

muddati yetganda u shu rolini topshirib, sahna ortiga qaytishi kerakligini unutib 

qo’yadi. 

Endi ta’kidimni qaytaraman – 

men hech kim emasman. 

Siz, balki, kimdirsiz 

–  sizga  berilgan  rol  sizda  abadiy  qolishiga  ishonarsiz.  Ammo  mening  bunga 

haddim  sig’maydi  –  men  “hech  kim”  degan  aktyorman,  faqat  hozircha  rol 

o’ynayapman, xolos. Agar shu rolim ssenariysiga atrofimdagilarga yordam berish 

ham kiritilgan bo’lsa – men shuni qilaman. 

Har kim tanlash erkinligiga ega. Agar sizga men aytayotgan narsalar ma’qul 

kelmasa,  siz  bunga  mutlaqo  e’tibor  bermasligingiz  mumkin.  Men  aytayotgan 

narsalarim haqiqat deb da’vo qilmayman – ularni asoslab berish, isbotlash yoki 

o’z fikrlarimni sizning tanqidingizdan himoya qilish niyatim yo’q. Bu bilan hech 

narsa o’zgarmaydi. 

Ha, yana bir gap – huquq borasida. Sizga bir sirni ochay – buni safsata deb 

qabul qilasizmi yoki jiddiy o’ylab ko’rasizmi – o’zingizga havola. Dunyoda hech 

kim  ekaningizni  esda  tutib  tursangiz,  siz  har  kim  bo’lishingiz  mumkin.  Bu 

dunyoning  mehmoni  ekaningizni  unutmaganingiz  uchun  mukofot  tarzida  sizga 

shunday erkinlik beriladi. 

Menga odamlarga bilgan narsalarini aytib, ular bilan 

hayot  go’zalligidan  bahramandlik  hissini  baham  ko’ruvchi  darvesh  bo’lish 

huquqini hech kimligim bergan.

 

Siz kutgan yoki sizni qanoatlantiradigan javobni bermagan bo’lsam, nailoj 

– bundan ortig’iga qodir emasman. Axir, men hech kimman…” 

Bizga  berilayotgan  bilim  kimdan,  qayerdan  yoki  qanday  qilib  kelayotganiga 

qiziqish – shaxsiy muhimlik tuyg’usiga asoslangan. Qay birimiz, aytaylik, yosh bolaning 

gaplarini  jiddiy  qabul  qilamiz?  Hatto  uning  gaplari  to’g’ri  ekanini  tasdiqlovchi 

vaziyatlarga  duch  kelsak  ham  –  biz  “mushtdek  bola”  hayotni  bizdan  ko’ra  to’g’riroq 

baholay olganini tan olishimiz qiyin. 

Bu  holat  ota-ona  va  farzandlar  o’rtasida  turli  ziddiyatlar  kelib  chiqishiga  sabab 

bo’ladi.  Ota-ona  o’z  hayotiy  tajribasi  va  hayotga  moslashib  ulgurgan  tushunchalariga 

asoslanib farzandiga yo’l-yo’riq ko’rsatadi. Farzand esa shakllanib borayotgan shaxsiyati 

qarorlariga o’zgalar xohishi aralashishiga qarshilik qilishga moyil. 

---