S h a n t a r a m

Bombay yanıyor,
diye düşündüm. 
Bütün şehir yıkılıyor. Dostluklar da öyle.
“Keyfin bilir,” dedim. İçinde bulunduğumuz tüm bu saçmalıklara rağmen 
Diva’nın kaplanının tamamen ölmediğine memnun olmuştum.
“Sorun yok yani?”
Bütün masumiyetiyle gözlerimin içine bakıyordu.
“Yok,” dedim.
“Bak, emin misin? Karla’yla aralarında bir şey yok değil mi? Kusura bakma 
ama adam o kadar taş ki, inanasım gelmiyor.”
Hayatlar bu kadar çabuk değişmemeliydi ama hep öyle oluyordu maalesef 
Karla, Benicia’yla gidiyordu, Naveen, Kavita’yla. Diva, Randall’a yazıyordu ve

---

otel odam şehirdeki fırtınadan kaçan insanlarla dolup taşıyordu. O fırtınada 
tek dayanağım belki de Karla’nın dışarıda bir yerlerde beni beklediği düşün­
cesiydi.
“Randall’la sana iyi şanslar, Diva. Karla konusunda rahat olabilirsin.”
O salona döndü, ben odama girdim. Kapıyı kilitlemedim ama kapadım 
ve arkasına yaslandım. İçeridekilerin kilit sesini duyup kendilerini dışlanmış 
hissetmesini istememiştim. Dilerlerse burada bir ay bile kalabilirlerdi. Benim 
açımdan bir sorun yoktu. Bir an yalnız kalmak istemiştim hepsi o.
Kavita haklıydı. Lisa’ya sadakat mumları yaktığım sırada bile Karla içimde­
ki mihrabı hiç terk etmemişti. Aslına bakarsanız, onu gördüğüm ilk andan beri 
Karla benim mihrabımdı.
Kalbinizi veremediğiniz birine sevginizi vermek günah mıdır? Bizim yap­
tığımız bir süreliğine öldürmek miydi kendimizi, yoksa sevgiyi yaşatmaya ça­
lışmak mı? İçimdeki o kuş bir yandan pencereleri açarken, öte yandan kendi 
kanatlarını mı kesiyordu yoksa? Sahip olduğumuzu sandığım mutlu hayat be­
nim bir sanrımdan mı ibaretti? Lisa’yla yaşadığım bir yalan mıydı, yoksa asıl 
yalan hayatım mıydı?
Yan odadan kahkahalar geliyordu. Kaçınılmazlar denizinde tutunulan bir 
can simidiydi gülücükler. Ve o huzurlu birkaç dakikada sırtımdaki duvar bir 
günah çıkarma kabini, bütün günahlarım göğsümde zonklayan kalp atışlarım- 
dı. Nazeer, Tariq, yanan ve vurulan tüm eski dostlar ve Lisa, ihmalimin adı, 
sonsuza dek kaybolan aşkım. Bencilliğimin pişmanlığı tenimi gıdıklarken bü­
tün ölülerimden af diledim.
Kapının ardındaki şamata sırtıma vuruyordu. Bu şekilde aklanıyor muy­
dum, yoksa daha da mı günaha bulanıyordum, kestiremiyordum. Oyalanacak 
bir şeylere ihtiyacım vardı. Başladım odayı toplamaya. Hem belki yan odadaki 
kazazedelerin bir kısmını burada uyumak isterdi.
Boş karyolaya birkaç çarşaf ve battaniye serdim. Kitaplarımı odanın bir kö­
şesine yığdım. Gitarımı diğer köşeye kaldırdım ve nemli bir bezle yerleri sildim.
Beklenmedik misafirlerime hazırlık yaparken bir noktada pişmanlığım bir 
sele dönüştü ve Lisa’yla Kavita’yı önüne katıp sürüklemesine izin verdim.
Her neredeyseler, ölü ya da diri onları sulara bıraktım. Nasıl güldüklerini 
hatırladım. Onları nasıl güldürdüğümü. Bunu düşünürken gülümsedim ve iki­
si de o gülümsemenin açtığı demir parmaklıklı hapishane penceresinden uçup 
gitti.

---

1
■ ■ ■ ■