S h a n t a r a m

ON DOKUZUNCU BÖLÜM
Me
Lotorlarımızı Leopold’e doğru sürerken hiç konuşmadık. Abdullah alkol 
satan mekânlara adım atmama kuralını benim için bozarak motorunu benim­
kinin yanma park etti ve birlikte içeri girdik.
Didier küçük kuzey kapısının yanındaki masasındaydı. Her zamanki gibi 
ana girişin iki kemerine ve arkasındaki kalabalık caddeye bakacak şekilde otur­
muştu.
“Lin!” diye bağırdı bizi görünce. “Ben de sap gibi kaldım diyordum. Yalnız 
içmek yalnız sevişmeye benziyor, dostum. Sen ne dersin?”
“Ben o konulara hiç girmeyeyim, Didier.”
Güldü. “Bastırılmış zevklerin sahte papazı gibisin, dostum.”
Bana içtenlikle sarıldı. Abdullah’ın elini sıktı ve garsona seslendi.
“Bize bira getir. İki de bardak. İranlı dostumuz için de nar suyu! Buzsuz! 
Hadi çabuk!”
“Emredersiniz, efendim. Sırf sizin gönlünüzü hoş etmek için koşturup kalp 
krizi bile geçiririm,” diye homurdandı Sweetie ve söylene söylene uzaklaştı.
En sevdiğim beş garson listesinde o da vardı. Ama daha iyilerini de tanıyor­
dum tabii. Sweetie, Leopold’ün arka kapısında patronlarından habersiz bir ka­
raborsa ticareti yürütüyordu. Sokaktaki bütün dükkânlardan komisyon alır, bir 
iki muhabbet tellalıyla ortaklık eder ve küçük bir bahis ringi yönetirdi. Ve her 
nasılsa bütün bunları her zamanki asık suratı ve kötümserliğiyle yapabiliyordu.
Didier, Abdullah ve ben sırtlarımızı duvara yaslayıp geniş barı ve arkasında­
ki kalabalık sokağı seyre koyulduk.
“Eee, nasıl gidiyor, Abdullah?” diye sordu Didier. “Bizi güzel yüzüne hasret 
bıraktın.”
“Elhamdülillah,
’’dedi Abdullah. “Sen nasılsın?”
“Bilirsin, ben şikâyeti sevmem,” diye iç çekti Didier. “Ingilizlerin dediği 
gibi, en has özelliklerimden biridir. Aksi hâlde, şikâyetler kraliçesi olabilirdim.”

---

r
Abdullah kaşlarını çattı. “İyi misin yani?”
“Evet, arkadaşım,” dedi Didier gülerek. “İyiyim.”
O sırada içkilerimiz geldi. Sweetie biraları fırlatırcasına masaya koydu. Ama 
Abdullah’ın bardağını özenle sildi ve kibarca önüne koydu. Yanına da kâğıt bir 
peçete iliştirdi.
Sonra da, bir azizin huzurundan ayrılırcasına geri geri yürüyerek gitti.
Didier’nin ağzı beş karşı açık kalmıştı. Göz göze geldiğimizde dayanamayıp 
güldüm ve bira bardağımın üzerindeki köpükler etrafa saçıldı.
“Bu insanları anlamak imkânsız,” diye söylendi. “Her gün buraya geliyo­
rum. Şu tuvalete litrelerce bira işiyorum. Bir Fransız olarak ağzıma koyma­
mam gereken yemekleri tıkınıyorum. Yine de turist muamelesi görüyorum. 
Abdullah senede bir kere geliyor ama ona hürmette kusur edilmiyor. Gel de 
gıcık olma şimdi!”
“Kendin dedin, yıllardır buradaymışsın,” diye açıklamaya koyuldu 
Abdullah. “Senin tahammül sınırını biliyorlar ama benimkini bilmiyorlar. Tek 
fark bu.”
“Hem sen buradan ayağını kessen, karalar bağlarlar,” diye atıldım.
Gururu okşanan Didier gülerek bardağına uzandı.
“Bak onda haklısın, Lin. Defalarca söylediğim gibi, ben unutulmaz bir ka­
rakterim. Hadi kadeh kaldıralım. Biz gittikten sonra ağlayacaklara!”
“Yüzleri hep güler umarım,” dedim bardaklarımızı tokuştururken.
Bardağı ağzıma götürmüştüm ki, Saleh adında bir sokak satıcısı karşıma 
çöktü. Bu sırada Abdullah’ın bardağını devirdi ve nar suyu masaya döküldü.
“Şu gavur herifler amma salakmış yahu.”
“Ayağa kalk,” dedi Abdullah.
“Ne?”
“Ayağa kalk, yoksa kollarını kırarım.”
Saleh bir Didier’ye, bir bana baktı. Didier kalkmasını işaret etti. Saleh ye­
niden Abdullah’a baktı ve yavaşça doğruldu.
“Kimsin sen?” diye sordu Abdullah.
“Saleh, patron,” dedi Saleh korkuyla. “Adım, Saleh.”
“Müslüman mısın?”
“Evet, patron.”
“Bir Müslümanın ortama böyle selamsız sabahsız girdiği nerede görülmüş?”
“Ne?”
“Bir kere daha ne dersen kollarını kıracağım.”
“Özür dilerim, patron.