С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

қараб бораверибди.
Булоқ лабидан йўл четига чиқиб, буни томоша қилаётган
Эргашнинг ғазаби қайнаб кетибди. Аммо босмачи билан олишиб,
аёлни халос этиш учун қўлида ҳеч қанақа қуроли йўқ экан. Лекин
ҳадемай аёл чиябўри чангалига тушган товуқдек босмачи
чангалига тушажагини сезган Эргаш газабланган шер сингари
тишини ғижирлатибди. Лекин унда бўрини — босмачини ғажиб
ташловчи чангал йўқ экан.
Шу пайт Эргашнинг эсига бир фикр келибди: бу фикрнинг
пайдо бўлиши билан унинг ғазаб алангасида ёнаётган кўзлари
чарақлаб кетиб, лабида табассум пайдо бўлибди. У ўз-ўзига:
— Бир ўқ билан икки қарғани уриш қандай яхши,— деб от
томон югурибди-да, дарахт шохидан ечиб олиб, устига миниб
бақирибди:
— Ҳой, бўри, билиб қўй, отингдан ажралдинг,— деб от
биқинига ниқтаб йўлга тушибди.
Босмачи Эргашнинг овозини эшитиб, орқасига қайрилиб
қараса, ҳақиқатан ҳам отини биров олиб қочиб кетяпти. У
аёлни ўз ҳолига қўйиб, йўлга қараб югурибди. Аммо у то ўзининг
семиз гавдасини тиканли дарахтлар орасидан олиб чиққунча
Эргаш анча узоқлашиб кетибди.
— Тўхта! Йўқса отиб ташлайман! — дея бақирибди босмачи.
Бунга жавобан Эргаш от биқинига яна бир-икки ниқтабди,
от аввалгидан ҳам илдамроқ чопа кетибди. Босмачи бирин-кетин
ўқ узса, от милтиқ товушидан чўчиб, тобора тезроқ югурибди...
Ўқ ета олмайдиган масофани босиб ўтгач, Эргаш бир баланд-
ликка чиқиб, отни тўхтатиб, орқасига қарабди. Босмачи отинп
сақлаб қолиш умидида ўқ отаверибди, хотин эса чакалакзор-
лардан чиқиб, тоғ этагига қараб югурибди. Эргаш аёлнинг
тог этагига етиб, бир туйнукка кириб кетганини кўргандан
сўнг отни ўз қишлоғи томон буриб чоптириб кетибди...
У қишлоқни ҳар томондан босмачилар ўраб олган ҳолда