С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

югурганича уйдан чиқиб кетди.
Бой ёстиқнинг устидаги тўрт букланган анор гулли рўмолни
олиб Сорага узатди:
— Ма, бу рўмолни ол, қизим, бу мендан сенга кўрмана!.—
деди.
Сора бойнинг бу ганини гўё эшитмагандек, индамай ўтира-
верди.
Бой ўтирган жойида чўккалаб Сора томон чўзилди-да, рўмол
тутган қўлини унга яқинлаштириб, иккинчи марта таклиф қилди:
— Ма, азизим, жон қизим, бу рўмолчани ол, кўрманани ол!
Бу гал Сора бир нарсадан ҳурккан кишидек, деворга қапишиб,
еш и остидан кўзларини олайтириб бойга тикди. У худди чиябўри
кўрган товуқдай ҳис-ҳаракатсиз турарди.
!>у вазиятдан ҳайратга тушган бой нима қиларини билмасди:
агарда у Сорага янада яқинлашиб, рўмолни қўлига мажбуран
берса, ёки қўлига қўйса унинг қочиб чиқиб кетишидан чўчирди;
аввалгидек ўтириб олиб таклифидан қайтай деса, ор қиларди,
чунки камбагалнинг хотини бўлган бир гадой қиз томонидан «мар-
ҳамат»ининг рад этилишини ўзига нисбатан ҳақорат деб биларди.
Лекин катта хотини бойни бу огир вазиятдан қутқарди: у
Сорани ҳол-жонига қўймай ўрнидан тургазди-да:
— Бориб рўмолни ўз қўлинг билан ол, бой амакингга қуллуқ
қил, уйингга олиб бориб, бўлажак фарзандннг учун асра: «Менинг
болам ҳам бой амаким сингари бадавлат бўлсин», деб ният
қилгин,— деди.
Сора уялиб-қизариб бориб бойнинг қўлидан рўмолни олди, қай-
та ўтирмай, уйдан чиқди ва аввал меҳмон бўлиб ўтирган уйнга
томон кетди.
Бой олдин Сорани кўра олмаган бўлса ҳам, рўмолни қўлидан
141
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

олган найтда унга «харидор»ларча назар билан қараб-қараб олди:
унинг қоп-қора қош ва кўзлари, узун, жингала-жингала киприкла-