С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

нарсаларни йиға берди. Мен унинг устига ташланиб, ушлаб олдим.
Ибод экан, лекин у мендан бақувват чиқди, мени ерга кўтариб
уриб, чнқа қочди.
Мен ҳам томга чиқиб дод солдим. Мен халқ уни тутар ва ўз
қўлим билан уни ҳокимга элтиб топширарман деб ўйлаган эдим,
1 (Хотинликка) Қабул қнлдингми? Қабул қилдим?
99
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

энди ҳокимга бориб арз қилиб, миршаб калтаги билан унга гапи-
раман.
Омонбоқи халқнинг орага тушиши ва бу кеча қўй, ҳар гап
бўлса эрта кундузи қиларсан, дейншларига қарамасдан, ҳоким
маҳкамаси йўлини тутди.
Бир қисм соддадиллар Омонбоқининг бу ҳикояс.ига инонган
бўлсалар ҳа.м кўнчилик инонмаган ва «бу ўгри»нинг нима «ўғри»-
си эканлигини англаб олган эди. Инонмаганларнинг бириси Шоҳ-
назар бўлса ҳам у ўз обрўсини сақлаш учун бу сирни очмас эди.
Шариф Қоратегин зиндонида қамалиб ётган чоғларда йигирма
тўрт-йигирма беш яшар бир йигитнн келтириб зиндонга қама-
дилар. Бу йигит зиндоннинг гўрдек тор ва қоронғилигини, ҳожат-
хона каби сассиқлигини ва у ерда қа.малиб ётганларнинг оёқлари-
даги ишкал, бўйинларидаги желни кўриб даҳшатга тушди ва йиғ-
лаб, «ноҳақ туҳматга учрадим», деб зиндонни бошига кўтарди.
Бандилардан бири у йигитдан:
— Сен кимнинг ўғлисан?— деб сўради.
— Мен Арбоб Камолнинг ўғли.
— Отанг тирикми?
— Ҳа, тирик.
— Мол ва мулки борми?
— Ҳолига яраша бир сурук қўйи, қўш ҳўкизи, ер-суви,
уй-жойи ва бошқа асбоблари бўлиб, қишлоқда иккита одамшаванда
бўлса, бири ҳисобланади.
— Ундай бўлса нимадан кўрқасан? Бу зиндонда умрбод қолиб
жел, ишкел кунда ва мирғазабнинг калтаги остида чириш биздек