С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

қочди.
Омонбоқи йигит бнлан ёқалашаётганда Гуландом ҳам уйдан
чиқиб қочган эди, кийимларини йиртнб, юзини юлиб тўппа-тўгри
отасининг уйига борди:
— Эрим уриб ўлдираёзди, зўрга қочиб қутулдим,— деб ота-
онасига шикоят қилдн.
Омонбоқи оғир бир ҳолда қолган эди, у қайси юз билан халққа:
«Хотиним менга хиёнат қилди», дея олади. Рақиб қўлга тушганда
эди, ота-боболаридан қолган одат бўйича, у билан хотинининг
қонларини тўкиб, қора дог томган этагини ювар эди, кексалик
қурсин, бу ҳам бўлмади. Хотинни қўйиб юбориб жим-жим кета-
вериш ҳам мумкин эмас эди, чунки мулланинг «қабул кардиаш ба
заний?» деган сўрогига, «қаб~ул кардамаш»1 жавоби билан ўз
буюми бўлган хотинига хоинона қўл узатган рақибдан ўч олнши
керак эди.
Омонбоқи ерга йиқилиш зарбидан оғриб турган белини уқалай-
уқалай ўрнидан туриб, ташқарига чиқди-да, деворга нарвон қўйиб,
ўзини томга олди:
— Ўғрпни ушланглар, ўғрини ушланглар!— деб бақираверди.
Қишлоқнинг бутун катта-кичиги' Омонбоқи ҳовлисига тўплан-
дилар. Жамоат орасида ёлгиз соқоли юлинган Арбоб Камол билан
қизини «уриб қувлагани» учун Омонбоқидан кўнгли олинган Шоҳ-
назар қўринмас эди.
Тўпланган халқ олдига Омонбоқи томдан тушиб:
— Ушламадингларми?— деди.
Жамоатдан биров:
— Кимни?— деб сўради.
— Ўғрини, Ибодни.
— Қайси Ибодни?
— Арбоб Камолнинг ўғли Ибодни.
— Арбоб Камолнинг ўғли Ибод ўғри, бу қандай гаи?
— Мен ҳам ўз кўзим билан кўрмаган бўлсам, инонмас эдим,—
деб Омонбоқи бояги гаиини таъкидлаб тафсилга киришди:
— Хотиним,— деди Омонбоқи — отасининг уйига кетган эди,
мен уйда ёлғиз ётган эдим, эшнк очилиб, бир киши кўзига илинган