С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

бнлиб рози бўлдпм. Лекин ҳар қачон унга яқинлашсам қочади,
қўл узатсам одамни жинниларга ўхшаб қўрқитадиган қилиқлар
қиладн,— деб Ибод йиғлаб юборди.
— Тур, кет!— деди Арбоб,— сенга тағин бир ҳафта муҳлат
бераман, шу вақт мобайнида бирон иш қила олсангу яхши,
бўлмаса нима иш қилишимни ўзим биламан.
Ибод бориб ўз уйига кирди, отасининг феъли билан жуда яхши
таниш бўлганидан, унинг эшик орқасига келиб иойлашини билар
эди, шунинг учун ҳар кечалик одатига хилоф ўлароқ, чироқни
ўчирмадн, никоҳдан бери ўтгаи бир кам қирқ кечанинг аксича
ёлғиз шу кеча Гулбибига яқинлашиб, унинг қўлини тутмоқчи бўл-
ди. Қирқ кеча-кундуздан бери ўрнндан қимирлаганини ҳеч ким
кўрмаган Гулбибц ёлгиз шу вақт иргиб туриб, деворга орқасшш
суяб, тик тўхтади.
Ибод яқин бориб унинг бўйнига қўл солмоқчи бўлди. Гулбиби
икки қўли билан уни итариб юборди.
Ибод орқаси билан ерга йиқилди. Албатта ҳолсизланган бир
қизнинг кучи кучли бир йигитни итариб йиқитишга етмас эди, бу
ишда Ибоднинг ўз отасига кўрсатиш учун қилган сохтакорлиги
ёрдам берди.
Ибоднинг ўйлаганидек Арбоб Камол эшикнинг орқасида пойлаб
турган эди, у бу ҳолни кўрганда ўзини тута олмай югуриб
уйга кирди-да Гулбибига қараб:
— Уятсиз қиз, ўз эрингга шундай муомала қиласанми?! —
деб бақирди.
Қирқ кундан бери «лом-лим» деб огиз очмаган Гулбиби бирдан
тилга кириб:
— Ў
зие
!
г
уятсизсан, ўзинг золимсан, ўзинг номуссизсан! —
деди.
— Эиди уятсизликни мендан кўр,— деб Арбоб Гулбибига
ҳамла қилди, уни ерга ағдариб тениш учун иккн қўллаб унга
ёпишди, Гулбиби ҳам жон аччиғида Арбобнинг кўксини қонлаган
катта соқолнни икки қўли билан тутамлаб олди. Гулбибини