Roman Yoshlar nashriyot uyi

A srga tatigulik kun
Edigey uchungina o g ‘ir judolik ekanini u yaxshi tushunar 
edi. Holbuki, m arhum eriga na uka, na quda-anda emas.
- 0 ‘tir, nafasingni rostlab ol, - dedi Edigey ikkalasi uy- 
chaga kirishganda.
- 0 ‘zingiz ham o ‘tiring, - dedi ayol.
0 ‘tirishdi.
- N im a gap, tinchlikm i?
- K azangap o ‘lib qoldi.
- Qachon?
- Yaqindagina. Biron narsa zarurmikin, deb xabar olgani 
kirgan edim, qarasam chiroq yoqiq, u kishi o ‘m ida yotibdi. 
Biroq soqoli hurpayib qolgan. Yaqinroq borib, Kazaka, issiq 
choy ichasizmi, dedim. Bilsam, boyaqishning joni uzilgan 
ekan, - Ukkubolaning ovozi b o ‘g ‘ilib, qizarib ketgan, pi- 
yoz p o ‘stiday yupqa qovoqlari ichida yosh halqalandi. Oxiri 
x o ‘rsinib, sekin y ig ia y boshladi. - Shunday kunda o ‘ladi, deb 
kim o ‘ylabdi. Qanday mo ‘ min-qobil odam edi-ya! Ko ‘ zi ochiq 
ketdi dunyodan. Yopib q o ‘yishga ham odam topilmabdi, -
deya zorlanib yig ‘lardi u. - Bunday bo‘lishi kim ning xay- 
oliga kelibdi! Dunyodan o ‘tdi, rahmatli... - U «itning o ‘li- 
miday», deb so ‘zini davom ettirmoqchi b o id i-y u yana jim
qoldi, busiz ham ahvol ravshan edi.
Edigey B o ‘ron - urushdan qaytib kelgan o ‘sha kunlar- 
dan boshlab B o ‘ronli bekatida ishlayotgani uchun atrof- 
dagilar uni shunday atashardi - ayolining so ‘zlarini ting- 
lab, devor ostidagi kursida gurziday q o ‘llarini tizzasiga 
q o ‘ygancha, g ‘am gin o ‘tirardi. Boshidagi eskirib, m oyga 
botib ketgan tem ir y o ‘lchilar furajkasining soyaboni k o ‘zi- 
ni to ‘sib q o ‘ygan edi. Shu payt u nim ani o ‘ylayotgan ekan?
- Endi nim a q ilam iz?- deb so ‘radi xotini nihoyat.
Edigey boshini k o ‘tarib, xayrixohlik bilan unga qaradi:
- N im a qilam iz deysanm i? Shunday m ahalda odam- 
lar nim a qilishadi! Dafn etamiz. - U bir qarorga kelgan-
13

---