Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Zeyniler, 18 Aralık
Bu gece yine, galiba gözlerimi uyku tutmayacak. Hastalar gibi 
mesut olanlara da geceler öyle uzun geliyor ki... 
Sabahleyin Hatice Hanım’la beraber muhtarın evine gittim, ihtiyar 
adam, Munise için havadis sormaya geliyorum sandı. 
-Daha bulunamadı ama, bakalım bir iki yerde ümidim var, gibi 
sözlerle beni teselli etmeye başladı. 
Ben, akşamki vakayı anlattım. Sözümün sonuna gelirken yüreğim 
çarpıyor, gözlerim kararıyordu. Dünyada en olmayacak bir şey için 
yalvarır gibi ellerimi kavuşturdum: 
-Bu küçük kızı bana verin. Kendime evlat edeyim, bağrıma 
basayım. Görüyorsunuz ki, biçare onların elinde ziyan olacak, dedim. 
Muhtar Efendi, gözlerini kapadı, sakalını çekiştirerek bir zaman 
düşündü, sonra: 
-Pekâlâ kızım, hakikaten sevâb işlemiş olursunuz, dedi. 
-Demek Munise’yi bana vereceksiniz? 
-Babası zaten öteki çocuklara bakmaktan âciz. Vermeyip de ne 
downloaded from KitabYurdu.org

---

198 
yapacak. Olmazsa eline beş, on kuruş da veririz. 
O dakikada, sevinçten nasıl çıldırmadığıma hayret ediyorum. Bu 
kadar kolay ele geçireceğimi umar mıydım? Akşamdan beri saatlerce 
düşünmüş, edebilecekleri itirazlara cevaplar bulmuş, yüreklerini rikkate 
geçirmek için zihnimde adeta nutuklar hazırlamıştım. Daha olmazsa 
annemden kalan birkaç parça mücevheri verecektim. Onları, bu zavallı 
küçük esiri kurtarmaktan daha iyi bir yere sarf edebilir miydim? Fakat, 
işte bunların hiçbirine hacet kalmıyor, Munise bir canlı oyuncak gibi 
kollarıma bırakılıyordu. 
Ben, başkaları gibi değildim. Çok sevindiğim, mesut olduğum 
vakit, duygularımı sözle anlatamam. Mutlaka karşımdakinin boynuna 
sarılmak, onu öpmek ve hırpalamak isterim. Muhtar Efendi de o 
dakikada işte böyle bir tehlike geçirdi ve sadece buruşuk elinin bir defa 
öpülmesiyle benden kurtuldu. 
İki saat sonra, muhtar, Munise’nin babasıyla beraber mektebe 
geliyordu. Ben, bu adamı fena çehreli, korkunç, zalim bir insan diye 
düşünüyordum. Halbuki, bilâkis, ufak tefek, hastalıklı düşkün bir 
ihtiyardı. 
Bana, İstanbullu olduğunu, fakat kırk seneye yakın bir zamandan 
beri memleketini görmediğini söyledi; karışık bir rüyayı anlatır gibi 
tereddütlerle Sarıyer’den, Aksaray’dan bahsetti. 
Munise’yi bana vermeye razı oluyordu. Fakat ona çok acıdığını 
hissettim. Çocuğu mesut etmek için elimden geleni esirgemeyeceğimi, 
onu daima kendisine göstereceğimi vaat ettim. 
Zeyniler’in, fakir, karanlık mektebi bugüne kadar, böyle bir 
bayram, böyle şenlik görmedi. Bundan eminim. Munise ile 
sevincimizden 
odalara, 
sofalara, 
sığmıyorduk. 
Kahkahalarımız, 
saçaklardan uyuşmuş kuşları uyandırıyor gibi tavanlardan şen cıvıltılar 
downloaded from KitabYurdu.org

---

199 
geliyordu. 
Munise, birkaç saat içinde nazlı bir küçükhanım halini almıştı. Al 
faniladan bir elbisem var ki, ben giyemezdim. Onu bir parça daraltıp 
kısaltarak ona koket bir kostüm yaptım. Kız, bu elbise içinde, nasıl 
anlatayım, bir içim su, ağza alınınca eriyen fondan şekerleri gibi bir şey 
oldu. 
Kar, bir gün evvelki şiddetini kaybetmiş olmakla beraber hâlâ 
devam ediyordu. Akşamdan evvel, çocuğu elinden tutarak bahçeye 
çıkardım. Hatice Hanım, Zeyni Baba’nın kandillerini yakmaya gidinceye 
kadar gezdik, birbirimizi kovaladık, mezar taşları arasında top 
muharebesi yaptık. 
Neşemiz, ihtiyar kadının çatık yüzünü bile güldürmüştü: 
-Haydi artık içeri girin, üşüyeceksiniz, hasta olacaksınız, derken 
tatlı tatlı sırıtıyordu. 
Üşümek mi? İnsanın içinde güneş yanarken üşümek mi? Bu 
akşam, gökyüzü bana, batıdan doğuya kadar dallarını uzatmış bir ağaç 
gibi göründü; yavaş yavaş sallandıkça, üstümüze beyaz çiçeklerini 
döken kocaman bir yasemin ağacı!