Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Zeyniler, 29 Ocak
Defterime, bir aydan beri el sürmemiştim. Yazı yazmaktan, 
herhalde daha fazla işlerim vardı. Hem de mesut günlerin yazılacak nesi 
olur ki? 
Bir aydan beri derin bir gönül sükûnu içinde yaşıyordum. Yazık ki 
devam etmedi. İki gün evvel buradan geçen bir posta arabası benim için 
dört mektup bırakmış. Onları görür görmez içime bir ateş düştü. Kimden 
geldiğini, içlerinde ne olduğunu bilmeden: 
-Keşke bunlar, ben görmeden yolda kaybolsaydılar, dedim. 
İlk tahminimde yanılmamıştım. Zarfın üzerindeki yazıyı 
tanıyordum. Mektup ondan geliyordu. 
Zarflar, beni buluncaya kadar elden ele dolaşmış, üzerleri mavili, 
kırmızılı yazılar, damgalarla dolmuştu. 
Elimi sürmeye cesaret edemeden bir tanesinin üstündeki adresi 
okudum: 
“B... Merkez Rüştiyesi muallimlerinden Feride Hanımefendi’ye.” 
Zarfları avucumda buruşturduktan sonra ocağın yanındaki rafa 
fırlattım. Pencereye başımı dayayarak dalgın dalgın uzaklara baktığımı 
gören Munise: 
-Abacığım, neren ağrıyor? Yüzün sapsarı, dedi. Kendimi 
toplamaya çalışarak gülümsedim: 
-Bir şeyim yok, çocuğum. Bir parçacık başım ağrıyor. Seninle 
biraz bahçeye çıkarsak geçer. 
Gece yatağımda, gözlerim karanlığa dikili, saatlerce uykusuz 
kaldım. Büyük bir kararsızlık içinde perişan oluyordum; yüzsüz, zalim 
bu mektuplarda, kim bilir bana neler söylemeye cesaret ediyordu? 
downloaded from KitabYurdu.org

---

203 
Birkaç defa lambayı yakarak onları okumak istedim. Fakat kendimi zapt 
ettim. Onları okumak ayıptı, benim için tenezzüldü. 
Aradan iki gün geçti. Mektupları hâlâ orada duruyor, odanın 
havasına bir zehir neşreder gibi, beni, için için eritiyordu. Müzmin 
hüznüm, Munise’ye de geçmişti. Zavallı kız derdimin nereden geldiğini 
biliyor, beni hasta eden bu kâğıtlara kinle, nefretle bakıyordu. 
-Abacığım, dedi. Ben bir şey yaptım ama, bilmem darılacak mısın? 
Birdenbire döndüm. Gözlerim gayri ihtiyari ocağın yanındaki rafa 
gitti. Mektuplar orada yoktu, teessürden göğsüm tıkanarak. 
-Nerede onlar? dedim. Çocuk, başını eğdi: 
-Ben onları yaktım abacığım. Ne yapayım, sen pek üzülüyordun... 
-Ne yaptın Munise? dedim. 
Çocuk, benim şiddet göstermemi, omuzlarından tutup sarsmamı 
bekliyor, titriyordu. Başımı bileğime koyarak yavaş yavaş ağlamaya 
başladım. 
-Abacığım, ağlama. Ben onları yakmadım, sana mahsus öyle 
söyledim. Üzülmeseydin o vakit yakacaktım. Al işte. 
Küçük kız, bir eliyle başımı okşuyor, ötekiyle mektupları elime 
tutuşturmaya çalışıyordu: 
-Al abacığım, onlar galiba, senin sevdiğin birisinden geliyor. 
-Yumurcak, o nasıl lakırdı? diye bağırdım. 
-Ne bileyim abacığım? Sevdiğinden olmasa böyle ağlar mısın? 
Bu çok bilmiş bücürün sözlerinden ve gözyaşlarımdan utandım. Bu 
hale bir nihayet vermek lâzımdı. Artık kararımı vermiştim. 
-Küçüğüm, keşke bu sözleri söylemeseydin. Fakat madem ki bir 
kere söyledin. Bak, sana ispat edeyim. Mektuplar benim sevdiğim bir 
insandan gelmiyor, nefret ettiğim bir düşmandan geliyor. Gel seninle 
beraber yakalım onları. 
Oda karanlıktı, yalnız ocakta bitmeye yüz tutmuş bir çalı demeti 
ara sıra parlayıp sönüyordu. Mektuplardan birini ateşe fırlattım. Zarf, 
downloaded from KitabYurdu.org

---

204 
kıvrıla kıvrıla yanmaya başladı. Biterken ikincisini, sonra üçüncüsünü 
attım. 
Munise, anlayamadığım bir hisle göğsüme sokulmuştu. Mektuplar 
birer birer yanarken, karşımızda ölmek üzere olan bir insan varmış gibi 
susuyorduk. Sıra dördüncüye geldiği vakit, içime dayanılmaz bir 
pişmanlık acısı çöktü. Fakat ötekiler yandıktan sonra, bunu 
bırakamazdım. Kalbimin bir parçasını koparır gibi ıstırapla onu da attım. 
Son mektup ötekiler gibi birdenbire tutuşmadı, bir ucundan ince bir 
duman çıkarak için için yanmaya başladı. Sonra, zarfın gevşeyip 
açıldığını, ince yazılarla dolu bir kâğıdın yavaş-yavaş yanmaya 
başladığını gördüm. Artık tahammül edemiyordum. Munise, gönlümden 
geçenleri biliyor gibi, birdenbire eğildi elini ateşe sokarak son mektubun 
bir parçasını kurtardı. 
Onu ancak çocuğu uyuttuktan sonra okumaya cesaret ettim. Yalnız 
şu satırlar kalmıştı. 
“Annem geçen sabah yüzüme bakarken ağlamaya başladı: ‘Ne var 
anne? Niçin ağlıyorsun?’ diye sordum. Evvela söylemek istemedi: 
‘Hiçbir şey yok. Bir rüya gördüm!’ dedi. İnat ettim, yalvardım, nihayet 
söylemeye mecbur oldu. Sakin sakin ağlayarak şunları söyledi: 
“Rüyamda onu gördüm. Karanlık bir yerlerde dolaşıyor önüne 
gelene: ‘Feride buralarda mı? Allah rızası için söyleyin! diyordum. Yüzü 
örtülü kadın beni elimden tutarak tekkeye benzeyen loş bir yere soktu: 
‘İşte Feride şurada yatıyor. Boğaz hastalığından öldü’ dedi. 
Baktım, evlatçığım, gözleri kapalı yatıyor. Daha yanağının rengi bile 
solmamış. O acı ile, ağlaya ağlaya uyandım. Ölü, diri getirir derler, değil 
mi, oğlum? Feride’yi yakında göreceğim, değil mi, Kâmran? 
Annemin sözlerini sana aynen yazdım. Beni bir tarafa bırak. Fakat 
annen demek olan bu ihtiyar kadını daha ziyade ağlatmak doğru mu? 
downloaded from KitabYurdu.org

---

205 
Teyzenin rüyası o günden beri benim de rüyam oldu. Ne vakit gözlerimi 
kapayacak olsam seni uzak bir memleketin karanlık bir odasında; 
gözlerin kapalı, siyah saçların, taze yüzün...” 
Mektup parçası burada bitiyor, bana sadece teyzemin matemini 
anlatıyordu. Kâmran, görüyorsun ki, bizi her şey birbirimizden ayırıyor. 
Seninle artık iki düşman bile değiliz; birbirimizi hiç, ama hiç 
görmeyecek iki yabancıyız.