Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 26
Şubat
O günden beri, sen benim için bir yabancıydın, bir düşmandan 
başka bir şey değildin Kâmran. Bir daha yüz yüze gelmeyeceğimizi, bu 
dünyanın gözleriyle birbirimize bakmayacağımızı, birbirimizin sesini 
işitmeyeceğimizi biliyordum. Böyle olduğu halde ben, senin nişanlın 
olmak hissini bir türlü gönlümden çıkaramamıştım. Ne söylesem, ne 
yapsam; kendime, sana ait bir şey gözüyle bakmaktan kurtulamıyordum. 
Evet, niçin yalan söyleyeyim? Bütün nefretlerime, isyanlarıma, 
bütün o geçmiş şeylere rağmen, ben yine bir parça senindim. 
Bunu, ilk defa bir başkasının nişanlısı, bunca senenin, bunca 
sabahında senin nişanlın diye uyandıktan sonra bir gün, başkasının 
nişanlısı diye uyanmak, Kâmran, ben asıl bu sabah, senden ayrıldım. 
Hem de bir hatıra götürmeye, son bir defa başını çevirerek, arkasında 
bıraktığı şeylere bakmaya hakkı olmayan bir biçare muhacir gibi. 
Bu sabah, İhsan Bey’le görüştükten sonra onu doktor Hayrullah 
Bey’in odasına götürecek, nişanlandığımızı haber verecektim. Bu büyük 
vaka için her günkü hastabakıcı gömleğim pek sade düşecek, yeni 
nişanlımı belki mahzun edecekti. Bahçede cılız çiğdemler yetişmişti. 
Onlardan küçük bir demet yaparak göğsüme iliştirdim. 
İhsan Bey’i, bu sabah yine giyinmiş buldum. Beni görünce bir 
çocuk saffetiyle gülümsemeye başladı. Düşündüm ki, bugünden sonra 
downloaded from KitabYurdu.org

---

334 
onu mesut etmek benim vazifem. 
Zorla gülmeye çalışarak ellerimi uzattım: 
-Bonjur, İhsan Bey, dedim. 
Sonra, çiğdemlerden birkaç tanesini ayırarak üniformasının 
göğsüne iliştirdim: 
-Bu gece rahat uyuduğunuzu tahmin ediyorum. 
-Pek çok. Ya siz? 
-Altı aylık bir çocuk kadar memnun, müsterih bir uyku. 
-Niçin yüzünüz solgun öyleyse? 
-Düşününüz ki, bahtiyarlık da insanı soldurabilir. 
Bu cevap üzerine ikimiz de sustuk. 
İhsan Bey’in dudakları bembeyazdı Kısa bir sükûttan sonra ağır 
ağır söze başladı. Ara sıra sesinin titremesinden korkuyor gibi susuyor, 
birkaç saniye tereddüt ediyordu, dedi ki: 
-Feride Hanım, size ölünceye kadar minnettarım. Bana eski 
bahtiyar zamanlarımda da nasip olmamış emsalsiz bir gece geçirttiniz. 
Size demin hakikati söylemedim; ben bu gece sabaha kadar uyumadım... 
“Ben sizinle evlenmeyi rica ediyorum” diyen sesiniz kulağımdan 
gitmedi. Uyuyamadım, çünkü sizin nişanlınız olarak geçirdiğim tek 
saadet gecesinin bir dakikasını ziyan etmemek lâzımdı. Ömrümün 
sonuna kadar size minnettar kalacağım. 
-Sizi daima mesut edeceğim, dedim. 
O, derin bir heyecan içindeydi. Ellerimi tutmak istiyordu. Fakat 
cesaret edemedi. Bir hasta çocuğa hitâb eder gibi, halim, okşayıcı bir 
sesle: 
-Hayır, Feride Hanım, bu gecenin bir ferdası olamazdı, bunu 
biliyorum. Bu gece, çok mesut oldum. Fakat, buna rağmen, ben, bugün 
gidiyorum, birkaç saat sonra sizden ayrılmış olacağım. 
-Niçin İhsan Bey? Beni istemiyor musunuz? Doğru değil, bana bu 
kadar ümit verdikten sonra gitmek doğru değil. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

335 
Zabit, arkasını duvara dayadı, gözlerini kapayarak, derin derin: 
“Ah, bu ses!” dedi. Sonra, birdenbire silkindi, hemen hemen sert bir 
sesle: 
-Biraz daha gayret etseniz, merhamet size, beni sevdiğinizi iddia 
ettirecek. 
-Niçin olmasın, İhsan Bey? Madem ki sizinle nişanlanmak istedim, 
demek ki bunda bir sebep vardı. O, adeta acı bir istihza ile cevap verdi: 
-Evet, siz madem ki benimle evlenmeyi kabul ettiniz, demek ki 
beni seviyorsunuz. Fakat, ben, sizin tarafınızdan bu kadar sevilmek 
istemiyorum. Siz, izdivaca sahiden ihtimal verdiniz miydi, Feride 
Hanım? 
-Feride Hanım, beni, ümitsiz bir alile karşı duyulmuş bir 
merhametten başka saiki olmayan bir aşk sadakasını kabul edecek kadar 
düşmüş, bitmiş bir adam mı sanıyorsunuz? 
Nihayet bir mahzunlukla başımı eğdim: 
-Hakkınız var. Biz iki biçare insanız, iki derdi birleştirirsek, belki 
mesut oluruz diyordum, yanılmışım. 
Duvarda asılı duran kılıcı göstererek ilave ettim. 
-Sizin yine bir teselliniz var. Dediğiniz gibi vazifenizin başına 
döneceksiniz. Ben kadınım, sizden daha biçareyim. 
Bir donuk kış sabahına göğüslerinde birkaç cılız çiğdem, 
dudaklarında onlar gibi yalancı bir tebessümle karşı karşıya gelen yeni 
nişanlılar on dakika sonra gözlerinde yaşlarla bedbaht bir ağabey, 
kimsesiz küçük bir kız kardeş gibi birbirlerinden ayrıldılar.