Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Ç..., 5 Haziran
Kuşlarımın ahı tuttu. Tatilin bu uzun aylarında onlar gibi mahpus 
kaldım. Müdire Hanım, eylülden evvel başka bir yere nakletmeye imkân 
downloaded from KitabYurdu.org

---

291 
olmadığını söyledi. Şimdilik kendimi unutturmaya çalışıyor, hemen hiç 
sokağa çıkmıyorum. Komşularım da artık beni eskisi gibi aramıyorlar, 
ihtimal, bu dedikodulardan gözleri korktu. Yalnız, ara sıra teyzeme 
benzeyen bir büyük hanımla konuşuyorum. Hele sesi öyle benziyor ki 
geçen gün, utana utana ondan bir şey istedim: 
-Kuzum hanımcığım, bana hocanım demeyin, sadece Feride deyin, 
olmaz mı? dedim. 
Komşum, bir parça şaşırdı, fakat arzumu reddetmedi. Bana söz 
söylerken gözlerimi kapıyorum, kendimi Kozyatağı’nın bahçesinde -Ne 
münasebetsiz sözler söylüyorum? Galiba bende sinir hastalığı başlıyor. 
Herhalde bir kararsızlık var-yine eskisi gibi gülüyorum, yine Munise ile 
hamal çocukları gibi alt alta, üst üste boğuşuyoruz. Yine kuşlara ıslık 
çalıyorum. Fakat hüznüm gibi neşemin de kararı yok. içim içime 
sığmıyor. 
Buraya gelirken gece vapurda uykum kaçmıştı. Yanık sesli bir 
yolcu suların karanlığına karşı: “Sendedir avare gönlüm, sendedir” diye 
bir şarkı söylemişti. 
Bunu o gece işitmemle unutmam bir olmuştu. Aylardan sonra, 
bahçemdeki çiçeklerin açmaya başladığı bir Nisan gününde, durup 
dururken yavaş yavaş bu şarkıyı söylemeye başladım. insan ruhu ne 
anlaşılmaz bir muamma? Bir kere işittiğim bu şarkıyı, bestesiyle, 
güftesiyle nasıl aklımda tutmuştum! O günden sonra, iş görürken, 
kuşlara su verirken, penceremden görünen deniz parçasını seyrederken 
bu şarkı, dudaklarımın ucuna geliyor. Dün akşamüstü: “Sendedir avare 
gönlüm sendedir” diye son mısra-ı tekrar ederken hiç sebepsiz ağlamaya 
başladım. Bu adi şarkı parçasının ne güftesinde, ne bestesinde ağlanacak 
hiçbir şey yok. Dedim ya, sinir. Bir daha bu şarkıyı söylemeyeceğim.