Рашод Нури гунтекин оэод обид таржимаси

М а л а к — Воҳ, воҳ, воҳ...
X и л м и — Яна икки йил ишсиз юрдим. У-бу топганимнинг ҳаммаси қориндан ортмади. Омадсиз одам бўлганим учун бутун Туркияни кезиб чиқ- сам ҳам фойдаси бўлмади. Устига-устак тўрт кун яшаб турган кулбамдан аж- раддим. Мени кўчага ҳайдаб чиқаришди. Лекин тиланчилик қилишга ғуру- рим йўл қўймади. “Ундан кўра, ўзимни денгизга ташлаганим яхши” дедим ичимда. Биласизми, хоним афандим, мени ким ўлимдан қутқариб қрлди? Парнак деган бир йигит. У темирчининг шогирди экан. Бу темирчини мен кўпдан бери танирдим... Парнак қорнимни тўйғазди, уч-тўрттанга, пул бер- ди, “Менга шерик бўлгин,ишларимиз беш бўлади деди.Шунда унинг ўғри эканини билдим. Ўғрига шерик бўлган одам нима қиларди? Албатта, ўғирлик қилади-да! Мен жуда ночор аҳводда эдим. Бор-е, нима бўлса бўлар деб, ўғирлик ҳам қилиб кўрмоқчи бўлдим... Балки бу йшда омадим келиб қолар дедим.
ЖАХ0Н АДАБИЁТИ
80
М а л а к — Бунақа ишда омад келиши мумкинми ?
X и л м и — (Жилмайиб.) Албатта, мумкин. Мана, омадим келиб турип- ти-ку! Мени ҳозир аямай дўппослаб, миршабхонага топширишлари керак эди. Бунинг ўрнига сиз билан ўгирибман-ку...
М а л а к — Йўқ, Хилми афанди. Доғ тушмаган покиза виждонингиз учун Оллоҳ берган мукофот бу!
X и л м и — (Давом этади.) Менинг энг катта орзуим уйланиш эди. Мен камида ўн беш мартача уйланишга уннаб кўрдим. Лекин тақдир эмас экан. Бир марта келинга мени ёмонлаб, устимдан мағзава ағдаришди. Иккинчи марта келинни менга таърифлаб, лойга қориштириб ташлашди. Учинчи гал, никоҳ куни келинга лотореядан ютуқ чиқиб қолиб, мени ҳайдаб солишди... Тўртинчи гал — бунда ҳам айни никоҳ куни бўлажак қайнотам лўли эканини билиб қолдим, келинни мен ҳайдаб солдим. Бешинчи гал топ- ган қаллиғим анча хўшрўйгина қиз эди-ю, аммо унинг дугонаси яна ҳам хўшрўйроқ экан. Шу десангиз ҳусни малоҳатини кўрсам, ўзимни йўқотиб қўяман-да... Э-э, гапираверсам адо бўлмайди, хоним афанди.
М а л а к — (Жилмайиб.) Нима ҳам иложингиз бор? Қайга борсанг, тақдир кетингдан изма-из қувиб юради дейишади.