Рашод Нури гунтекин оэод обид таржимаси

М а л а к — (£рга қараб.) Мен ҳеч нарса деяётганим йўқ, худо ҳаққи, ҳеч нарса. Одамлар шунақа дейишаётган эмиш. Мен қдёкдан билай!
Ш а р и ф — Куруқ туҳматингдан асрагин, деб шуни айтишади-да...
Р у қ и я — (Уғлига.) Ҳовлиқма, ўғлим. Бекорга жиғи-бийрон бўлавер- ма... Келининг яхши билади — сен ҳеч қачон бунақа қилмайсан.(Малакка) Қизалоғим, нималар деяётганингга ўзингнинг ҳам ақлинг етмаяпти, шекил- ли. Мен сенга минг марта айтган эдим — бу маҳмадоналарнинг гапига қулоқ солма, деб... Уларнинг бизга туҳмат ёғдиришдан бошқа иши йўқ.
М а л а к — Худо ҳаққи, онажон, мен айбдор эмасман. Мабодо, сотиб юборган бўлсалар ҳам, майли, кечдим улардан. Нима, шу тақинчоқлар бўлма- са, куним ўгмай қолармиди? Буюм деса, томдан ташлайдиган эмасман.
Ш а р и ф — (Аччиғланиб.) Ҳо-о! Шунақами! Томдан ташламайсизми? Ҳой, сенинг ўша темир-терсак тақинчоқларингнинг бозори келиб қалса, биров тўққиз лирадан ортиққа олмайди, билдингми?
М а л а к — Вой, акажон, нега бирдан аччиғингиз келиб қоади? Қўшнилар шунакд дейишягтги-да... Мен лақма ҳам дарров ишона қолибман... (Кетадид
УЧИНЧИ КЎРИНИШ
Р у қ и я — (Малакнинг кетидан ўдағайлайди.) Ҳамма айб — менинг аҳмоқ ўғлимда. Жуда эркалатиб юборган хотинини. Мана, ҳаммамизнинг бо- шимизга чиқиб олди. Эсимда, бизникига тушганида чўпдай озғин, қилти- риқнинг ўзи эди. Ўзим емай, унга едирдик, ўзимиз киймай, унга кийдир- дик. Уни деб ҳамма нарсадан тийиндик... Мана, энди келиб, биздан узуги билан зирагини нима қилганимизни суриштириб ўтирибди. Вой, узук билан зирагинг кўр қилсин-а, сени...
Ш а р и ф — Келинг, яхшиси, Салоҳий учун юз эллик лирани қаёқцан топишимизни ўйлайлик. Ахир, бу муттаҳам ҳадемай яна келади. Келиб, ҳамма буюмимизни хатга солади... Буюмларни бирор жойга яшириб қўйсакмикин? Нима қилиш керак — ақлим етмай қолди... (Ўйланади.) Ишқилиб, шип- шийдам бўлиб қолмасак, гўрга эди...
Р у қ и я — О Парвардигор, ўзинг қўлла! Кошки эди, Халил номига бўлса ҳам жиндай пул топиб келса... Бу тўймагурнинг оғзига урардик. Уч- тўрт кунга уни ўчармиди...