Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

Qo‘chqor: — (Uzrli.) Shu desangiz, ja muzday-da... Yuzimni silasangiz temirga o‘xshaydi... (Alomatning qo‘lini tog‘oradan chiqa­rib, yuziga bosib ko‘radi.) Hali bor. (Yana suvga tiqib qo‘yadi.) Xafa bo‘lmang-u, Alomatxon, shu, Qumrining qo‘llari qadoq bosib, yo- rilib ketgan bo‘lsayam, bir nimasi bor edi-da... O‘sha nima ekan-a? Bo‘lmasam, barmoqlarini ko‘sak tilib, g‘adir-budur qilib tashlagan. Qo‘lidan doim kir sovun aralash tappi hidi kelib turadi. (Xo‘rsiinib.) Lekin nimasidir bor edi. Keyin ko‘zingiz ham g‘alati. Yo‘q, uzoqdan qarasam, durust, yaqiningizga kelsam, shishaga o‘xshaydimi-ey.
Alomat: — Kvars.
Qo‘chqor: —Nima-ars?
Alomat: — Kvars. Kvarsdan yasalgan.
Qo‘chqor: — Ha-a. Shishaning bir turi-da, a! Ja sovuq nar­sa bo‘larkan, lekin. Bilasizmi, xafa bo‘lmang-u, Qumri bilan, de­sangiz, jim o‘tirib ham gaplashaverardik. Ichimizda. Nima deyotgani-
ni ko'zidan bilardim. Uyam shundoq qarardi-yu, ichimdagini topardi, qurg'ur...
Alomat: — Men maqsadingizni, xohish-istagingizni ko'zingiz- dan bilolmayman. Tashqi olam bilan faqat manusonik metodda aloqa qilaman.