S h a n t a r a m

Megaloman pisliğin tekisin ve sürünerek gebereceksin derim
, diye söylendim 
içimden.
“Bana fakirlerden nefret ediyorsun gibi geldi,” dedim.
“Ah, yapma. Fakirlerden herkes tiksinir. Fakirler bile fakirlerden nefret eder. 
Bunu size neden anlattım biliyor musunuz? Bazıları liderlik etmek ve çoğu da 
onların peşinden gitmek için doğar. Sen doğru yönde büyük bir adım attın.” 
“Ne adımı?”
“Sanjay Şirketi’nden ayrılmandan bahsediyorum. Şimdi aramızda ufacık 
bir adım kaldı. Bana katılır ve Sanjay Şirketi hakkında bütün bildiklerini anla­
tırsan bir koyun değil, bir çoban olursun. Seni aklının hayalinin almayacağı bir 
servete kavuşturabilirim.”
Ayağa kalktım.
“Buraya bu şekilde geldiğimiz için tekrar özür dilerim. Ailenin bu evde ya­
şadığını bilseydim asla gelmezdim. Adamların yukarıdakileri rahatsız etmeden 
gitmemize izin verir herhalde?”
“Adamlarım mı?” Güldü.
“Evet.”
“Benim adamlarım kılınıza bile dokunmayacak,” dedi. “Sözüm söz.” 
Gitmek için döndüm ama beni durdurdu.
“Sadece İrlandalI bilmiyor,” dedi.
Tekrar ona döndüm. Didier yanımda duruyordu.
“Bir şoför vardı. Benim şoförüm. Siyah araba da benimkilerden biriydi.” 
“Nasıl?”
“İrlandalı o gece arabayı ödünç aldı. Bir gün önce vurulmuştu. Yine de 
dışarı çıkmakta ısrar etti. Ben de bari şoförümü yanma vereyim dedim.” 
“Nerede bulurum bu şoförü?”
“Bulsan da sizinle konuşamaz,” dedi Vishnu.
“Ne biliyorsun?” diye tısladım. “Belki ikna ederiz.”
“İmkânsız çünkü öldü. Ama ölmeden önce bana bütün hikâyeyi anlattı.” 
“Ne istiyorsun, Vishnu?”

---

“Bunu biliyorsun aslında. Sanjay Şirketi’nin Pakistan’dan getirdiği silahları 
ve bomba imalatçılarını Bombay sokaklarına salmasını engellemek istiyorum.”
“Biraz abartmıyor musun?” diyecek oldum, masasından kalkıp yumrukla­
rım beline dayadı.
“İnkâr mı edeceksin?” diye bağırdı. “Parayı Araplar veriyor ve Pakistan’da 
bir ordu yetişiyor. Şimdiden dünyaya yayıldılar bile. Afganistan’ı almak üzere­
ler. Bu İslam ordusunun ele geçirdiği tek ülke o olmayacak. Bunu göremiyor- 
san aptalsın demektir.”
“Karını rahatsız ediyorsun. Seninle politika tartışacak değilim. Ben yalnızca 
İrlandalı’yı istiyorum.”
“Boş ver karımı. İrlandalı’nın da canı cehenneme. Sen bana bunlar hakkın­
da ne düşünüyorsun onu söyle. İkiniz de uzun zamandır buradasınız. Bu ülkeyi 
sevmemeniz mümkün değil. Mutlaka bir taraf seçmişsinizdir.”
Didier’ye baktım. Omzunu silkti.
“Gerçek savaş Sünnilerle Şiiler arasında,” dedim. “Müslümanlar her bir 
gayrimüslim için yüz ya da daha fazla Müslüman öldürüyor. Ama bizim bu 
savaşla bir ilgimiz yok ve karışmamalıyız da. Ve onlar kendi aralarında sava­
şırken kesinlikle ülkelerini bombalamamak ve işgal etmemeliyiz. Ya da başka 
herhangi bir zaman.”
“Yanılıyorsun,” dedi ciddiyetle. “Biz Hintliler zaten bu kavganın içindeyiz. 
Çünkü ortada bir Keşmir gerçeği var. Bizi onun için durmadan vuruyorlar. 
Keşmir’in bağımsız bir Müslüman eyaleti olmasını istiyorlar. Keşmir konusun­
da ne taraftasın?”
“Bence Keşmir savaşının kazananı olmayacak. Keşmir’de bütün bu kavgalar 
son bulana kadar Birleşmiş Milletler askerleri dolaşmak ve halkı korumalılar.”
“Senin ülkenin bir eyaleti söz konusu olsaydı, yine aynısını söyler miydin?”
“Bir haklılık payı var,” dedi Didier purosunu sallayarak.
Bir ona, bir Vishnu’ya baktım.
“Benim bir ülkem yok. Bir kız arkadaşım vardı, artık o da yok. Onu ki­
min öldürdüğünü bulmak istiyorum. Bana yardım edecek misin, etmeyecek 
mısın:
Gülerken gözleri duvardaki saate kaydı. O zaman jeton düştü. Gereksiz 
tartışmalarla beni mahsus oyalıyordu.
Birden arkamızdaki kapı açıldı ve Şimşek Dilip adamlarıyla birlikte içeri 
daldı. Polislerden ikisi beni, ikisi Didier’yi yakaladı.
Dilip gelip karşımda durdu. Göbeği gömleğinden fışkırmıştı.
“Ben de seni arıyordum, Shantaram,” dedi. “Sana soracaklarım var.”

---

402 ■ Gregory David Roberts
Vishnu’ya baktım. Sırıtıyordu. Dilip bizi kapıya doğru itti.
“Durun!” dedi Vishnu. “Bay Levy bana lazım. Daha sohbetimiz bitmedi.”
“Jarur,
’’dedi Dilip.
Polisler Didier’yi bıraktı. Didier bana baktı. Benden gelecek tek bir işaretle 
canını ortaya koymaya hazırdı. Başımı iki yana salladığımda yüzünde buruk bir 
gülümseme belirdi. Korkunun şimdiden sardığı yüreğim bu gülümsemeyle ce­
saret buldu. Sorun yoktu. İkimiz de daha önce nezarete atılmıştık. Dilip botları 
ve copuyla üzerime gelecekti. Tek umudum çabuk yorulmasıydı.

---

_Lh vden Akreplerin alaycı ıslıkları ve tezahüratları eşliğinde sürüklenerek 
çıkarıldım. Danda kapıyı arkamızdan kaparken beni tekmeledi.
Sekiz el ve birkaç bot beni yüzüstü cipin arkasına fırlattı. Jet hızıyla Colaba 
Polis Merkezi’ne gittik. Cipten indirilirken yere düştüm. Birkaç kez tekmelen­
dim ve taşlık avluda sürüklendim.
Normal sorguların yapıldığı bir dizi odayı geçtik ve anormal sorguların ya­
pıldığı barakaya yöneldik.
Bir fırsatını bulup ayağa kalktım ve direnmeye çalıştım. Bundan hiç hoş­
lanmamış olacaklardı ki, beni bir temiz pataklayıp geniş ve karanlık hücreler­
den birine tıktılar.
Hücrede korku içinde dört adam vardı ve biri bendim. Diğer üçü birbirleri­
ne zincirli vaziyette bir köşeye büzülmüştü. Yüzleri kir pas içinde, üstleri başları 
yırtık pırtıktı. Bir süredir orada gibi duruyorlardı.
Polisler beni parmaklıklara zincirledi ve dizlerimin üzerine çöktürdü.
Sonra küt. İlk tekme geldi.