S h a n t a r a m

“I-muh’sinina,
’’dedim.
“İyilik yapanlar,” diye çevirdi.
“Yolda öyle diyordun.”
“İkinci bir pasaportun var mı?” 
|
“Elbette.” 
1
“Bulduğun ilk uçağa bin ve evine dön.”
“Peki anne.” 
I
“Cıvıtma. Bir ihtiyacın var mı?”
“Nasıl deşifre olduğumu söylemedin.”
“Söylemeyeceğim de,” dedi.
“Reuters
 seni işe almalı. Hikâyelerini senin kadar iyi saklayan görülme- ■ 
miştir.” 
1
Gülünce sevindim.
“Git hadi.” 
1
“Dur,” dedim. “Sana bir şey vereceğim. Ama sen de bana söz vereceksin.”
“Ne sözü?”
“Mehmu’yu bir daha vurmayacaksın. En azından, benimle ilgili bir konu- 1 
da. Kocanı sevdim.” 
i I
“Ben de evlendim,” diye tısladı. “Tamam, bir daha vurmam. Zaten hâlâ 
J I
dırdırından kurtulamadım.” 
11
Küçük otomatik tabancayı cebimden çıkarıp ona uzattım.
“Mehmu bunu sana verecekti,” dedim.
Küçük silahı avucunda tuttu.
“Mehmu, 
mehboob
,” diye mırıldandı ve tabancayı eteğinin cebine koydu. 
“Teşekkür ederim.”
Arabadan indiğimde son bir veda için camdan eğildim.
“Mehmu şanslı adam,” dedim.
“Bundan sonra onu vuramayacağım için daha da şanslı.”

---

Bununla birlikte gazladı. Ben de havaalanının yolunu tuttum.
Kırk beş dakika sonra, bütün işlemler bitmişti. Ya şanslıydım ya da rehberi­
min zamanlaması mükemmeldi. Sadece bir saat bekleyecektim.
Önümden gelip geçen insanları seyredebileceğim bir yere kuruldum. 
Yüzlerine bakacaktım. Telaşlı mı yoksa rahat mı göründüklerine. Gülüşmelerini 
ya da bağrışmalarını dinleyecektim. Bir bebeğin yürekleri yırtan çığlığını duya­
caktım belki. Bekleyecek ve insanların karşımda kendi hikâyelerini yazmalarına 
tanıklık edecektim.
Yanıma bir adam oturdu. Uzun boylu ve zayıftı. Gür bir bıyığı vardı ve 
saçlarını arkaya yapıştırmıştı. Sarı bir gömlekle beyaz bir pantolon giymişti.
“Merhaba,” dedi yüksek sesle ve fısıldadı. “Arkadaşım gibi davran. Birlikte 
bara gidelim. Buradaki bağlantın benim. Birer içki içersek daha az dikkat çe­
keriz.”
Elini uzattı. Tokalaşırken onu kendime çektim.
“Bence yanılıyorsun, Jack,” dedim elini avucumda tutarak.
“Sakin, dostum. Mavi Hijab arayıp seni tarif etti.”
Elini bıraktım ve iki arkadaş gibi doğrulduk.
“Seni elimle koymuş gibi buldum,” dedi. “Mavi Hijab seni iyi incelemiş.” 
Bara doğru yürürken, “Nedense ikna olamadım,” dedim.
Kolunu omzuma attı. “Ciddiyim. Genelde kimseyi anlatamaz.”
“Komünist bağlantı ne iş?”
“Gerçek bir savaşçı arıyorsan düşmanının düşmanlarından birini seçe­
ceksin.”
“Ne demek bu?”
“Daha fazla açıklayamam.”
Birkaç dakika daha konuştuk. Gerçek olabilecek birkaç hikâye anlattı. Ben 
de gerçek olabileceklerine inanarak dinledim. Tam yeni bir hikâyeye başlıyordu 
ki, sözünü kestim.
“Neler oluyor?”
“Efendim?”
“Çıkışta bir bağlantıya ne gerek var? Mavi Hijab deşifre olduğumu söyledi.” 
Gözlerini kısarak bana baktı. Sabrımı ölçüyordu galiba.
Sonunda başını çevirdi. “Bir şey diyemem.”
“Bal gibi dersin. Demelisin de. Neler oluyor?”
“Nasıl yani?”
“Bu havaalanında benim için bir tehlike var mı, yok mu? Konuşsana be 
adam. Yoksa bütün dişlerini dökeceğim.”

---

“Sen tehlikede değilsin,” dedi telaşla. “Tehlike sensin. Beni bir delilik etme­
ne engel olmak için yolladılar.”
“Delilik mi?”
“Evet.”
“Ne gibi?”
“Söylemediler.”
“Sormadın mı?”
“Kimse soru sormaz. Sanki bilmiyorsun.”
Birbirimize baktık.
“Bir delilik etsem ne yapacaktın?”
“Yetkililere haber verip seni bir an önce sınır dışı ettirecektim.”
“Bu kadar mı?”
“Yemin ederim, evet.”
“Tamam. Deminki tehdit için özür dilerim. Bir an tuzağa düştüğümü sandım.” 
“Merak etme, tehlikede değilsin,” dedi avutucu bir sesle. “Ama döndüğün­
de, doğruca evine gitme.”
“Neden?”
“Önce Şirkete rapor ver.”
“Bunun deşifre olmamla bir ilgisi var mı?”
“Bilmiyorum. Sanjay önce onunla görüşmeni özellikle istedi. Ama başka 
bir açıklama yapmadı.”
O sırada uçağım anons edildi. Tekrar el sıkıştık ve kalabalığa karıştı.
Uçak daha kalkmadan iki içki içtim. İşimi yapmıştım. Buraya kadardı. 
Sanjay Şirketiyle hiçbir bağım kalmamıştı artık. Özgürdüm ve gökyüzündeki 
o şatoda, kalbim mutlulukla şarkı söylüyordu.

---

olacağını biliyordum. Onunla konuşmam gerekti. Havaalanındaki adam bana 
doğruca Şirkete gitmemi tembihlemişti, ki bu oldukça sıra dışı bir istekti. 
Normalde, Sanjay’la yirmi dört saat sonra buluşurduk. Takip edilme ihtimalime 
karşı arayı soğutmak için. Sanjay bu kuralı ilk kez bozuyordu. Ama görevim de 
diğerlerinden farklıydı zaten. Sanjay’a ya da eve gitmeden önce Didier’den son 
havadisleri almam ve Lisa’nın nerede kaldığını öğrenmem gerekti.
Didier bana olanları anlattı ama Leopold’de değil.
Birlikte taksiye bindik. Eski dostum sormaya yeltendiğim her soruda elini 
kaldırarak susturdu beni. Hacı Ali’nin türbesine bakan, ıssız bir yerde durduk.
“Lisa öldü,” dedi gözlerini rüzgârlı denize dikerek. “Aşırı dozdan. Hap.”
“Ne? Ne diyorsun?”
“Lisa öldü, Lin.”
“Ne-neden?”
“Rohypnol,” dedi hüzünle.
“Hayır. Olamaz.”
“Üzgünüm.”
“Ama...”