S h a n t a r a m

Merhaba, Geceyarısı. Nasıl geldin buraya?
Kedi kucağıma atladı, patileriyle ya sabrımı ölçtü ya da onu cezalandırdı ve 
uyuklamaya başladı.
“Bizlere iki şekilde bakabilirsin,” dedi Idriss gözlerini kuşların hareketiyle 
zonklayan ağaçlara dikerek. “Bazıları bizim kozmik bir kazadan ibaret oldu­
ğumuzu düşünüyor. Dünyanın gerçek efendileri, dinozorların yok oluşunun 
ardından tesadüfen ortaya çıktığımızı. O görüşe göre yalnızız çünkü buna 
benzer bir rastlantının başka bir yerde olması imkânsız. Üzerinde mikroorga­
nizmalardan başka hiçbir canlının yaşamadığı trilyonlarca gezegenin arasında 
yapayalnızız.”
Bir yusufçuk Idriss’in etrafında birkaç kez döndü. Idriss elini ona uzatarak 
usulca bir şeyler mırıldandı. Sonra işaret parmağıyla ormanı gösterdi ve yusuf­
çuk o tarafa yöneldi.

---

Idriss yine bana döndü. “Diğer bir görüş ise, her yerde ve bütün galaksiler­
de olduğumuzu söylüyor. Bu galakside ve güneş sistemimizin tamamında. Bu 
bana daha akla yatkın geliyor. Sen ne dersin?”
Dikkatimi toplamaya çalıştım.
“Paramı İkincisine yatırırdım,” dedim. “Burada olduysa neden başka yer­
lerde de olmasın?”
“Kesinlikle. Ben de evrende yalnız olmadığımızı düşünüyorum. Ve eğer ev­
ren çorba doğru pişirildiğinde bizim gibi yaratıklar üretebiliyorsa, bu olumlu 
karakteristik özellikler daha da büyük önem kazanıyor.”
“Bizim için mi?”
“Bizim için ve kendi içlerinde.”
“Hayati ayrımlardan mı söz ediyoruz?”
Güldü.
“Nerede okudun sen?” diye sordu beni ilk kez görüyormuş gibi yüzüme 
bakarak.
“Burada,” dedim. “Hâlâ eğitimdeyim.”
“Bravo,” dedi gülümseyerek. “Ayrım diye bir şey yok aslında. Her şey müm­
kün ve hayati.”
“Özür dilerim ama anlayamadım.”
“Kestirmeden gidelim öyleyse,” dedi öne doğru eğilerek. “Sokrat’çı ve 
Freud’çu yaklaşımların soruya soruyla cevap verme saçmalığıyla vakit harcama­
yacağım. Rahmetli Khaderbhai bunu pek severdi ama ben fikrimi açıkça dile 
getirip sonrasında tartışmayı tercih ediyorum. Senin için de uygunsa tabii?” 
“Ah, elbette. Devam et, lütfen.”
“Pekâlâ. Ben Büyük Patlama sırasında her atom taneciğine belirli karak­
teristik özellikler verildiğini düşünüyorum. Bunlar arasında bir dizi olumlu 
karakteristik özellik de var. Dolayısıyla atomlar hâlinde var olan her şeyde bu 
karakteristik özelliklerden olduğunu düşünüyorum.”
“Her şeyde mi?”
“Emin değil gibisin?”
“Daha çok şüpheyle yaklaşıyorum diyelim.”
İskemlesinde öne eğilip haşhaş çubuğunu aldı.
“Kendinden de şüphe ediyor musun?”
Elbette ediyordum. Hem de çok. Ben de ö dibe vuranlardandım.
“Evet,” dedim.
“Neden?”
“Şimdi, şu anı soruyorsan, yaptığım bir şeyin bedelini ödemediğim için.”

---

“Ve bu, seni üzüyor öyle mi?”
“Hem de nasıl. Şimdilik yalnızca kaporasını verdim. Geri kalanını er ya da 
geç taksit taksit ödeyeceğim.”
“Belki şu an bile ödüyorsun da haberin yok.”
Gülümsüyordu.
“Belki,” dedim. “Ama yetmez.”
“Enteresan.” Çubuğu yakmam için bana uzattı. “Babanla aran nasıl?” 
“Üvey babamı severim. Temiz kalpli ve akıllı bir adamdır. Hatta tanıdığım 
en iyi insanlardandır. Yaşadığım hayatla ona ihanet ettim. Onun kadar dürüst 
ve namuslu bir adama layık bir evlat olamadım.”
Bunları neden söylediğimi bilmiyordum ama sanki kelimelerim bir utanç 
kabından dökülüvermişti. O iyi adama yaşattıklarımın üzerine çelik bir kapı 
kapamıştım. Bazen başkalarına yaptıklarımız kalplerimizde o kadar uzun süre 
kıpırdamadan durur ki, orada kemikleşir. Bir şapele dikilen bir korkuluğa dö­
nerler.
“Kusuruma bakma, Idriss,” dedim. “Birden duygusallaştım.”
“Harika,” dedi usulca. “Çek bir nefes.”
Bana çubuğu uzattı. Dumanı içime çektim.
Idriss arkasına yaslanıp bağdaş kurdu. “Pekâlâ. Şirin bir dostumuz sevgili 
sorunlarıyla ilgili akıl danışmak için yanımıza gelmeden önce konuştuklarımızı 
biraz daha irdeleyelim. Gençlerin derdi ne, anlamıyorum. Aşk zaten sorunlu 
bir şey. Bunu neden bu kadar garipsiyorlar ki?”
“Devam et, lütfen,” dedim.
“Varlığını sürdüren her şeydeki olumlu karakteristik özellikler kendi kar­
maşıklık seviyelerinde ifade bulur. O şeyin yapısı ne kadar karmaşıksa, olumlu 
karakteristik özelliklerin yapısı da o kadar karmaşıktır. Buraya kadar tamam 
mıyız?”
“Evet.”
“Güzel. Biz insanların karmaşıklığıyla ilgili iki önemli husus var. Öncelikle 
bizde var oluşumuzdan gelmeyen bazı bilgiler mevcut. İkincisi, hayvan doğa­
mızın kapasitesini aşıp hayvan-insan dediğimiz özel bir tür oluşturuyoruz. Bu 
bağlamda...”
Tam o sırada Silvano koşarak yanımıza geldi. “Usta. Müsaaden varsa, Lin’i 
bir dakikalığına alabilir miyim?”
Idriss güldü.
“Tabii. Lin, git hadi. Nasıl olsa konuşacak bol bol zamanımız olacak.”
“Bir dahaki sefere daha hazırlıklı olacağım,” dedim.

---

Silvano düzlüğü koşarak geçip dağa çıkan ikinci ve nispeten daha az eğimli 
patikanın başında durdu.
“Çabuk ol,” diye seslendi ve yokuş aşağı koşmaya devam etti.
Sonra bir yan yola saptı ve ağaçların arasından dik yamaca tırmanmaya 
başladı. Burada batan güneşi izleyebileceğiniz bir tepecik vardı. Manzaranın 
karşısında, yan yana ve nefes nefese durduk.
“Bak,” dedi Silvano ufkun tam ortasını işaret ederek.
Orada kiliseye benzeyen kuleli bir bina vardı.
“Neyse kaçırmadık,” dedi.
Güneşin kızıllığı alçaldığında, kulenin ucundaki süs ışığı yakalayarak par­
ladı.
Durduğumuz yerden, süsün neye benzediğini göremiyordum. Belki sade 
bir haçtı ya da bir halkanın içindeydi. Ama kuleden yansıyan ışık birkaç sani­
yeliğine bütün vadiyi bir renk cümbüşüne buladı.
Ve güneş uykuya çekildiğinde, bu olağanüstü manzara kayboldu.
“Çok güzel,” dedim. “Ne zaman keşfettin?”
“Daha dün,” dedi sırıtarak. “Sana göstermek için sabırsızlanıyordum. Ne 
kadar sürer bilmiyorum. Belki bir ya da iki gün daha. Sonra yok olup gidecek.”

---